Recenzja książki Heban

Jest to reportaż o Afryce. Jednak sposób, w którym jest on napisany jest wyjątkowy. Kapuściński naprawdę musiał lubić ryzykowne podróże i bardzo wiele wiedzieć o kontynencie. Jak sam pisze to było jego marzenie, nawet podczas choroby nie chciał wrócić do Polski.

Aby to zrozumieć moim zdaniem powinniśmy przed przeczytaniem książki zapoznać się z historią człowieka, który napisał tę książkę. Wydanie wydawnictwa "Czytelnik" pozwala nam na to, ponieważ na początku mamy krótką notatkę od autora (nie wiem jak z innymi wydawnictwami, ale myślę, że także powinny ją dołączać). Wiadomo nie musimy wiedzieć co się działo z Ryszardem przed napisaniem tej książki, gdzie się urodził lub do jakiej szkoły chodził, jednak ważny jest stosunek mężczyzny do Afryki. Autor opisuje, że wracał do państwa afrykańskiego gdy tylko miał okazję, coś "ciągnęło" go w nieznane, tak odległe od Ojczyzny strony. Ryszard Kapuściński nie opisuje Afryki jako państwa skupiając się na walorach estetycznych, na krajobrazie i obcowaniu z dzikimi zwierzętami. Jak sam pisze "Ten kontynent jest zbyt duży, żeby go opisać. To osobna planeta, różnorodny, przebogaty kosmos". Skupia się jednak na doświadczeniach, ludziach i kulturze. Uczęszczając mało znanymi drogami i odwiedzając niczym nie wyróżniających się mieszkańców poznaje kontynent w inny sposób, niż typowy turysta. Myślę że autor traktował Afrykę jako drugi dom, miał dla niej specjalne miejsce w sercu. To widać we wszystkich opisach zawartych na kartkach.

Wiele się dowiedziałam z tego reportażu, wiadomo nie zapamiętam wszystkiego, informacji o plemionach, położenia geograficznego wybranych obiektów, a szczególnie skomplikowanych nazw, ale uważam że przeczytanie tej książki dużo mi dało. Samo ukazanie Afryki z innej strony. Jako kontynentu sprzeczności, czegoś pięknego. Mentalność ludzi zamieszkujących tamte ziemię tak różni się od nasszej Polskiej. Tysiące wierzeń afrykańskich, które czasem opierają się na absurdalnych teoriach, a jednak przez tyle lat są praktykowane i dla nich są świętością.

Bardzo polecam tę książkę, jest napisana w bardzo ciekawy sposób. Personalnie nie czytam zbyt dużo reportaży, bo myślę niestety często mnie nudzą, a ten przez specyficzne podejście autora zaciekawił mnie i wciągnął tak, że "pochłonęłam" książkę w dwa wieczory.