Leśniczówka na Mazurach recenzja

Pamiętam, że zawsze mówiło się, że aby zresetować swoje życie, poczuć się na nowo odstresowanym i wypoczętym, to trzeba rzucić wszystko i zostawić za sobą i wyjechać w Bieszczady. W tej książce autorka zamieniła jednak Bieszczady na Mazury. Dla typowego mieszczucha, leśna głusza na Mazurach i w Bieszczadach to niemal to samo. Teoretycznie powinno zadziałać.
Anna przyjechała do ukrytej w lesie leśniczówki za namową swojej przyjaciółki żeby się pozbierać w końcu po rozwodzie. Powinna tez napisać książkę, którą już jakiś czas obiecała wydawnictwu. Miała nadzieję, że uda się zrealizować ten plan.
Tuż po przyjeździe do leśniczówki, na podwórzu Anna spotkała mrukliwego i oschłego mężczyznę, który nie dość, że niezbyt miło ją przywitał, to jeszcze próbował nastraszyć swoim psem. Tajemniczym mężczyzną okazał się Radek, syn właścicieli, którzy dla odmiany, okazali się bardzo miłymi i bardzo życzliwymi ludźmi. Widocznie musiała być jakaś przyczyna zachowania mężczyzny a nie obciążenie dziedziczne...

Życie potrafi nam płatać figle i po swojemu często układa nasze losy. Mimo tego, że pierwszego spotkania Anny i Radka nie należy uznać za najlepsze, to dziwnym trafem i tak codziennie oboje mają ze sobą do czynienia. Jednak gdy spędzają razem coraz więcej czasu, okazuje się, że ani Radek nie jest takim wiejskim gburem, ani Anna taka wyniosłą paniusią z Warszawy. Łączy ich natomiast fakt, że oboje się rozwiedli, a ściślej mówiąc to zostali porzuceni, zdradzeni przez swoich współmałżonków. Może właśnie dlatego oboje tak bardzo przeżywają swoje rozstania...
Radek jest naukowcem, meteorologiem i wykładowcą na Uniwersytecie w Olsztynie. Od czasu rozwodu stała się większym samotnikiem, zresztą od zawsze bardziej wolał las od miejskiej dżungli. Pobyt w Warszawie podczas studiów traktował jako przejściowy, gdyż wiedział, że jego miejsce jest na wsi. Zupełnie inne podejście do tego ma młodszy brat Radka, Robert to niemal jakby urodzony mieszczuch, uwielbia brylować i cieszyć się życiem w dużym mieście.
Mimo wesołego i lekkiego sposobu życia, Robert nie wzbudza jednak w Annie takich emocji jak jej spotkania ze starszym z braci. Coś ją do niego ciągnie, mimo tego, że on próbuje się odganiać jak od natrętnej muchy.
Jak to mówią, im dalej w las, tym więcej drzew, tak jest i tutaj. Im głębiej wchodzimy w treść książki, tym bardziej poznajemy jej bohaterów. Coraz bardziej fabuła wciąga nas w piękne mazurskie krajobrazy. Dla mnie nie są co prawda one żadną nowością, gdyż mieszkam wśród tych lasów i jezior od ponad pół wieku, ale zawsze lubię o tym czytać jak postrzegają to inni, a zwłaszcza ci, którzy są tu po raz pierwszy.
Jak potoczą się dalsze losy Anny, Radka i Roberta to już musicie sami sobie przeczytać.
Bardzo lekka lektura, w sam raz na letnie upały.
A ja zapraszam was do lektury i na Mazury, chociaż czasem mam już przesyt wszystkich spragnionych tych widoków, to jednak wiem, że każdy chociaż raz powinien przyjechać tu, aby zobaczyć te malownicze okolice. Może i was spotka tu szczęście...