Hellsing t.2 recenzja

Gusta – tak, to one są bardzo ważnym elementem, wręcz wykładnikiem tego, jaką formę ostatecznie przyjmuje kultura, czy kultura masowa, jako ta integralna część tego co nazywamy rozrywką. I co istotne, jak mówi nam pewne porzekadło to ,,gusta zawsze pozostaną gustami”; zawsze będziemy na granicy subiektywno-obiektywnego ,,punktu widzenia" danego zjawiska, rzeczy, książki czy filmu, jak to zwykle bywa podczas oceniania czy recenzowania czegoś, co nas interesuje i zajmuje nasz jakże cenny w pędzącym na złamanie karku ku cywilizacyjnemu postępowi Świat. Już na przestrzeni jednego gatunku, tematu, danego Uniwersum nasze popkulturowe upodobania w gronie fanów czy zwykłych zjadaczy chleba doświadczających danego wątku, tytułu, stylu czy nurtu mogą wręcz meandrować w nieprzewidywalnym kierunku: zmieniać się bardzo szybko i znacząco. I weźmy na to duży temat w kulturowej ,,masówce”, najsolidniej owinięty wokół filmu i serialu, a obecnie nieco mniej w książce, czy komiksie. I jest to ,,wampiryzm" czy inaczej mówiąc wątek ,,strzyg” lub ,,krwiopijców”. Ten a'la ,,filmowy" element wszystkiego, co audiowizualne co tworzymy, w tym wampirzym przypadku mjsolidniej owinięty jest wokół gałęzi horroru, thrillera, fantasy, kryminału i temu podobne, niekiedy nawet z domieszką komedii.

Istnieje jednak pewna seria mangi, na podstawie której zrealizowano dwa wyjątkowo dobre seriale anime z wampiryzmem w roli głównej: "Hellsing" oraz "Hellsing: Ultimate". Za nim zasmakowałem pierwszego, a obecnie drugiego tomu japońskiego komiksu, który był podstawą, ot kanwą na bazie której zrealizowano ów serial, o tym samym co mangowy twór tytule: "Hellsing", któremu to poświęcam w większości ów tekst, wszystko to, co kojarzyło mi się ze strzygami, ghulami, ,,dziećmi nocy" i temu podobne mary, co budowało moją wiedzę i doświadczenie z tym szerokim wątkiem, tematem i informacjami w popkulturze, ,,smakowałem” naprawdę wielu różności tego motywu. Doszło kiedyś do takiej sytuacji, iż przypadkowo oglądnąłem pewien film, ni to komedię, ni to coś z kina kiczowatości pełnego bezguścia, ni to z jakiejkolwiek konkretnej parodii – tym tytułem okazała się produkcja: "Wampiry i Świry" z 2010 roku. I co ciekawe pamiętam ,,to coś" w miarę dobrze, mimo iż było to totalnie wybebeszające moje (i chyba wasze również, jeśli macie podobne zdanie o tym filmie) stabilne pojęcie o tym czym jest wampir i wampiryzm w popkulturze. Można uważać tą filmową inność za coś tak samo głupiego jak i fajnego, ale w sam raz wystarczającego na chillout i mega relaks; za coś, co jest w stanie jedynie popsuć nasze prywatne zdanie i opinię o ,,istotach nocy" w kinie i serialu. Z drugiej strony filmy czy nawet i seriale takie jak "Wampiry i Świry" są potrzebne dla każdego zorientowanego w temacie widza czy fana: w ten sposób nasze gusta i pasje są w stanie dość szybko się wyklarować, gdyż wtedy wiemy czego unikać a czego nie, na czym po prostu najzwyklej w świecie powinno się skupić. Krąg tematyczny i tytułowy się zwęża, a nas może ogarnąć jedynie spokój i zdecydowanie w tym przypadku ,,kinematograficzno-wampirowej” pasji. Ta niby-parodia, o której mowa udowodniła mi jeszcze jedno: zbyt mało wiem i nie wszystko widziałem z gatunku, podgatunku, czy samej subkultury w popkulturze, jeśli chodzi właśnie o wampiryzm i temu podobne monstra. Oczywiście "Wywiad z wampirem", kanon Lugosiego sprzed prawie 100 lat, "Van Helsing" z Jackmanem, wybitne "Dracula" Coppoli - to tylko cząstka tego, co w kinematografii jest w tym temacie wręcz klasyczne i piękne. Ale tak dziwne doświadczenie jak seans z "Wampiry i Świry" skierowało mnie ku re-watchowi "Hellsing: Ultimate" i doświadczeniu jeszcze jednego tytułu: ,,krwiopijczego" drugiego tomu mangi Kohty Hirano pt. "Hellsing", o którą tak niniejszym mi się rozchodzi.

Nie każdy z nas jest tym ,,największym, tym jedynym!” fanem, i to ortodoksem, wampirów, strzyg, czy lykanów w ,,masówce”. To również tyczy się i mnie; miłośnikiem Istot Nocy i różnych fantazyjnych monstrów (poza Godzillą!) w popkulturze, niestety, nie jestem, ale mam spory sentyment i szacunek do postaci Blade'a z Marvela, z serii filmów sprzed ery MCU z udziałem tej postaci, oraz do Alucarda, czyli głównego ni to antagonisty, ni to protagonisty bohatera mangi i anime, o których piszę. Siłą rzeczy, tą naturalną z racji takiej ,,alucardowej” pasji kwestią czasu będzie ogarnięcie wszystkich tomów Hellsinga od Pana Hirano. Na ten moment jednak zatrzymałem się na finale drugiego, z którego całości jestem niesłychanie zadowolony. A co do gustów, nas, popkulutorowiczów, o czym napomknąłem nieco wcześniej, po raz kolejny poprzez tom 2 alucardowych przygód w mandze potwierdza się to jak kapryśna, falująca w różnych kierunkach potrafi być natura naszego zdania, upodobań, gustów. Manga ta podkreśla siłę samego horroru w tym medium, samo to, że o wampirach właśnie i temu podobnych stworach grozy wciąż chcemy czytać i doświadczać ich różnorodności akurat w formie tak nieźle skrojonego japońskiego komiksu, który nie jest tym samym, co mega popularny ,,wampirzy” film lub serial live action. Ogólnie rzecz biorąc w kwestii porównania Uniwersum Hellsing, czyli zestawienia jego anime do mangi zyskałem ,,podwójne szczęście” – chodzi o fakt, iż lektura tomu 2 graficznej opowieści Hirano okazała się tak samo intensywnym i dobrym przeżyciem, co manga pilotowa autora, ba!, dużo lepszym doznaniem niżeli oglądanie anime tego Świata w wersji podstawowej w odcinkach odpowiadających temu, co znalazło się w tomach 1 i 2 owych komiksów. W ,,dwójce” dostajemy solidniejsze tąpnięcie w kwestii dynamiki akcji, szybkości narracji i jej płynności w takim tempie – choć to bardziej subiektywne wtrącenie - że aż zostałem bezdyskusyjne tym świetnym aspektem tytułu przyszpilony do ściany. Tak, drugi tom w kwestiach jakości i tempa przedstawiania historii w Świecie Hellsinga jeńców nie bierze, i takie do było dobre! Równie mocno, choć delikatnie, ot ciut gorzej ma się sprawa z szatą graficzną omawianego wydania niezrównanego Kohty Hirano.

Mówiąc w subkulturze animemango-geeków: tak zwana ,,kreska" w części drugiej mangowego Hellsinga w moim odczuciu okazała się zbyt ostra i nieco uboga w podaż czerni i kontrastu między strefami ,,bielszym” a tymi ciemniejszymi na kadrach. Aż nadto ,,krawędzista". Sylwetki postaci pozostają bez zmian w stosunku do tomu 1, wciąż są fantazyjnie kreślone, miejscami nie aż tak potężne jak to było w seriach anime Hellsinga. Ważne jest to, że grafika idzie krok w krok z tym, co kreuje niniejszym scenariusz. Czytelnik czuje tu pewną stabilność narracji - nie może mieć on powodów do nudy, tym bardziej, że sam wątek Alucarda i krnąbrnej jeszcze wtenczas Wiktorii zaczyna nabierać rumieńców. Wizualnie emocje stają się po prostu ,,większe” i pełniejsze, mimo iż ostrość ,,kreski” kieruje nas ku ,,głosie o zbytniej agresywności”. Do gry zaczynają wchodzić kolejni przeciwnicy Organizacji, którą (na szczęście) steruje Integra Hellsing, zaczyna się robić jeszcze żywiej i barwniej w tej kwestii w stosunku do pilota mangowej serii – aż strach pomyśleć o tym, co czeka nas w tym elemencie w kolejnych i kolejnych tomach. Tu dzieje się na tyle dobrze i dużo, że brakuje tylko monstrualnie klimatycznej ścieżki dźwiękowej z Ultimate albo serii podstawowej tego ,,animajca”.

"Hellsing" no.2 to kolejne wydanie mangi, które zaraz po "Full Color Saiyan Saga, tom 1" (ostatnio przeze mnie czytane) posiada, co warto to jako zaletę tytułu wypunktować: piekielnie istotną, dla wybrednego i dokładnego fana, numerację stron. Może wydawać się to proste, a nawet zbyteczne, ale ostatecznie staje się to niezwykle pomocne dla każdego geeka, w sytuacji gdy w tomie tym zauważasz tak ciekawy element odnoszący się do poziomu mocy Alucarda i inkantacji, które wampirzy lord przywołuje, jak świetnie narysowane i dobrze dobrane w czerń odcienie fragmenty rysunku to potwierdzające. Odnośnie tego rodzaju i ogólnej specyfiki charakterystyki rysunku Pana Kochty, jak wspomniałem wcześniej ogólna szata graficzna może tu dawać nieco ,,lekko do życzenia", ale przy takich kreacjach Alucarda, o których piszę - i to świadczących o potędze i zmysłowości wyobraźni naszego mangaki - który uwalnia się spod pieczęci Hellsingów (przynajmniej chwilowo) i sprawia prawdziwe piekło jednemu z tzw. Braci, którzy są antagonistami tomu, powinniśmy być w stanie wybaczyć autorowi wiele, nawet te nie zawsze pasujące i odpowiednie do akcji, rodzaju fabuły, kreślonych wątków etc. konturówki i tuszowania. Delikatna kreska i odpowiedni dobór odpowiednio ciemnej czerni dla Alucarda, który zrzuca wszelakie ograniczenia swojej pierwotnej mocy, faktycznie pasują tu jak ulał. A to paradoksalnie jest ta konsekwentność – ta wiara w to, co i dlaczego się robi i czemu ma to służyć. Hirano uparcie trzymał się swojego stylu i wizji tego Uniwersum, a jak widać przyniosło to koniec końców pewne pozytywne skutki.

Scenariusz tomu punktuje w prostych, ale jednocześnie opartych o istotne dla rozwoju fabuły i treści w całym Uniwersum informacje, dialogach. W dymkach, które przyjmują tu różne formy w zależności od kontekstu i przebiegu akcji komiksu, autor nie patyczkuje się z intencją wlania w swoje postaci odrobiny szczerej brutalności, zwłaszcza bezwzględnego zła i emocjonalnej patologii bijącej od pewnych ,,antagonistycznych sylwetek”, patrz: wspomnianych ,,Braci”, które idealnie oddają to, czym i jacy są i dlaczego dokonują tak paskudnych i barbarzyńskich aktów agresji te właśnie postaci. Fakt, może to być przykład ,,mało inteligentnych” dialogów, ale dla tego Uniwersum, jego gatunku, tak prostych i agresywnych złoli takie ,,linijki tekstu” pasują idealnie, boostując te negatywne cechy u agresorów jeszcze bardziej.

A to, co z ,,braćmi” się stało… sami pomyślcie i dopiszcie sobie zakończenie, skoro taką mocą dysponuje Alucard, a ,,kamerdyner” Organizacji za bardzo mu nie ustępuje w swej sile i możliwościach. Na tym nie koniec: coraz bardziej, z tomu na tom, daje o sobie znać kreacja cynicznego, podłego i zawistnego, lubiącego bawić się w kotka i myszkę z wszystkim i wszystkimi co spotka na swej drodze, Alexandra Andersona, szefa XIII oddziału watykańskiego. To w końcu jego Jednostce przeznaczony jest również dodatek do tomu: ,,Crossfire”, którego za żadne skarby nie można przegapić!