Przypadki Mikołaja Człowiekowskiego recenzja

Mikołaja Człowiekowskiego - głównego bohatera książki autorstwa M.J, zdecydowanie nie można nazwać "zwykłym nastolatkiem".
Choć fizycznie nie odstaje znacznie od innych dzieci, to pod względem intelektualnym znacznie odbiega od swoich rówieśników.
Nie jest uczestnikiem szkolnych imprez, wręcz stroni od ludzi, nie wykazuje zainteresowania dziewczynami i przelotnymi związkami, również ani nie ulega trendom rozpowszechnianym przez media społecznościowe.
Niewątpliwie od pozostałych uczniów odznaczają go także liczne talenty. Mikołaj doskonale zna bowiem kilka języków, jest świetnym sportowcem i potrafi grać na kilku instrumentach.
Nie interesują go imprezy, media społecznościowe czy przelotne miłostki. Ma za to ogromny talent do… właściwie do wszystkiego. Jest świetnym sportowcem, gra na niejednym instrumencie i zna kilka języków.
Jak można się domyślać, raczej nie zyskuje tym aprobaty kolegów, no chyba, że widzą w znajomości z Mikołajem jakąś korzyść dla siebie.
Nikt jednak nie wie, z czym, jako dziecko, musiał zmierzyć się główny bohater...

Rok 2036, wybucha III wojna światowa, a na linii frontu Mikołaj Człowiekowski, ten sam, nieśmiały, wycofany acz wybitnie uzdolniony nastolatek, którego poznaliśmy na początku powieści.
Chyba nikt (nawet on sam), znając głównego bohatera nie uwierzyłby, że będzie on w stanie sięgnąć po broń, by walczyć w obronie narodu.

Wojna jest sytuacją nietypową dla człowieka, budzą się wówczas latami skrywane demony, traumy i najgorsze cechy charakteru.
Choć Mikołaj jest bezpośrednim świadkiem i uczestnikiem dramatycznych wydarzeń, a sytuacja w której się znalazł wymusza na nim konieczność podejmowania wielu trudnych wyborów, z których nie zawsze jest dumny, nie traci najważniejszego - człowieczeństwa.

Pomiędzy toczącymi się walkami, do głównego bohatera wciąż powracają traumatyczne obrazy z dzieciństwa, a zapomniane już blizny, zostały ponownie rozdrapane, co przekłada się na relacje Człowiekowskiego z jego towarzyszami.
Dla Mikołaja dom nigdy nie był azylem, gdyż rodzice, dla których najważniejsze były używki, nie potrafili okazać swemu dziecku, tak niezwykle potrzebnej miłości, czułości i zainteresowania.

Językowo nie mam powieści nic do zarzucenia, jedyne uwagi jakie mam, to nieco zbyt przegadane momenty i rozwleczone opisy, które nie miały żadnego istotnego wpływu na przebieg wydarzeń, co jedynie ograniczało dynamikę fabuły i zdecydowanie za bardzo spowalniało akcję, a to na dłuższą metę, może być dla czytelnika nużące.

Uważam, że dużym plusem były dialogi między bohaterami, dojrzałe, mądre i wyjątkowo celne.

Ponadto powieść świetnie pokazuje, że czas wojny to nie tylko moment konfrontacji z własnymi demonami i głęboko skrywanymi lękami, ale także pora, kiedy człowiek niejako zostaje zmuszony, by wykorzystać cały swój potencjał aby zatrzymać nieuchronnie zbliżający się koniec świata.

Autorka udowadnia, jak ważna, szczególnie w obliczu tak traumatycznych wydarzeń, jest przyjaźń i potwierdza, że przetrwać można tylko dzięki silne wspólnego działania.