DOTYKA... Poderwać gęsią skórkę do lotu recenzja

Autor Nieznany swoją podróż pisarską rozpoczął świetnie przyjętym debiutem "Nawiść". Pierwsza powieść została wydana w lipcu 2020 roku i umiejscowić ją można śmiało w nurcie fantasy. To właśnie tam po raz pierwszy można było zaobserwować niezwykłą tendencję Autora nie tyle co neologizmów a wręcz do afiksacji językowych, co bez wątpienia czyni z jego ksiązek pewnego rodzaju ewenement i zaskarbia sobie kolejnych czytelników.

"Dotyka...Poderwać gęsią skórkę do lotu" różni się od "Nawiści" czasem i miejscem akcji, charakterystyką postaci i osobowości, dzieli je przepaść, ale łączy niepowtarzalny styl pisarski, który stał się już znakiem rozpoznawczym Autora Nieznanego.

Kanwą powieści jest autentyczne wydarzenie, które miało miejsce w Stanach Zjednoczonych i dotknęło 19 stanów. Poprzez zachłanną działalność człowieka silnie wyekspoatowana Matka Ziemia, oraz wieloletnia susza przyczyniły się do wystawienia wierzchniej warstwy gleby na erozję. Ułatwiło to powstawanie bezwodnych burz pyłowych, nazwanych dusterami. W "Dotyka..." taki stan rzeczy nie przestał trwać w ogóle. Ludzie nie doczekali się deszczu, a wysoka technologia zupełnie przestała istnieć... Poza jej szczątkami, które nie do końca pozwalały przetrwać. Niejednokrotnie Autor Niezany podkreśla, że Ziemia była zmęczona, tak bardzo zmęczona, że teraz co kilka dni zsyła na ludzi burze pyłowe. Warto zwrócić uwagę, że te właśnie burze są przyczyną śmierci człowieka poprzez niemal każdy aspekt. Fenomenalnie poruszona kwestia ciągłego i nieustannego pozyskiwania z Matki Ziemi , tu jak ulał pasują afiksacje Autora, w bardzo dosadny sposób akcentują stan w jakim znalazła się ludzkość poprzez swoją pychę, butę i zachłanność. Ciekawie również stworzony jest tu świat żywy po naturalnej katastrofie, ale nie mniej interesująco wizja przyszłości, gdzie wysoka technologia i inny sposób myślenia są bardzo realne.

Dużo miejsca i przemyśleń w "Dotyka..." Autor Nieznany poświęca ludziom starym, starcom po prostu. Są oni w powieści traktowani na równi z bogami, dlaczego? Bo mają wiedze i umiejętności, których nie posiadają młodzi. Potrafią rozpalić ogień, wykonać drobne naprawy, znają kierunki świata i uczą, dzielą się swoimi doświadczeniami. Teraz, w świecie po katastrofie są potrzebni i doceniani, mają wartość, wysoką cenę i nikogo już nie denerwują, nikomu nie przeszkadzają.

Emocje, które towarzyszą lekturze są mocne. Jest złość, radość, wzruszenie. Każdy etap wędrówki i nowego życia bohaterów są ściśle powiązane w jej końcem jednocześnie. Wściekłość, gdy nie może im się coś udać, choć zasłużyli na to. Śmiech, gdy w tej ich egzystencji zdarza się coś zabawnego. Rzewność, kiedy jedni odchodzą a pojawiają się inni. I za te uczucia, które w tak wyrafinowany sposów przesłałeś na papier, dziękuję Ci, Autorze Nieznany.