DOTYKA... Poderwać gęsią skórkę do lotu

"Pustynia wciąga nas od głowy do pięt. Wypala oczy, suszy ciało i krew.
I tylko trach, trach, trach, zgrzyta w zębach piach"

Chapeau bas Panie Autorze Nieznany, napisał Pan książkę nietuzinkową i na pewno wybijającą się z książkowego zalewu różności, jaki się ostatnio pojawia, więc napisał Pan książkę wybitną 😉

A tak poważnie, cóż więcej mogę napisać o książce, która wszystkich zachwyciła, ze mną włącznie? Może tylko tyle, że "sprowokował" mnie Pan do łez i niech to właśnie będzie największą rekomendacją i okazanym podziwem, ponieważ, moje łzy z powodu czytanej książki są tak rzadkie, że prawie niedziejące się wcale. Jednak przy lekturze pańskiej powieści, na końcu poryczałam się jak nastolatka którą targa burza buzujących hormonów.

Mogę jeszcze powiedzieć, że uwielbiam, tę pańską zabawę słowami, to ich przestawianie, odczepianie, doczepianie itd. i że właściwie, gdybym chciała tutaj wypisać wszystkie cytaty, które trafiły w moje serce w moją duszę i w ogóle we mnie tak, że, dobrze, że siedziałam, czytając, bo nogi by się pode mną uginały co chwila, to zeszłoby mi do rana.

Jednak kilka muszę (bo inaczej się uduszę) 😉 przytoczyć. A więc, zaczynając od tego, co zapoczątkowało wszystko w tej historii, kiedy to:

"[...] Matka postanowiła zaopiekować się tymi swoimi, mało-światu-potrzebnymi dziećmi. Użyła magii; jak tylko ona potrafi. I...ppppieprznęła. Pięścią w ziemski stół. Strącając jedzenie do ostatniego okrucha. Rozwiew...

„Dotyka… Poderwać gęsią skórkę do lotu” Autor Nieznany.

Z Autorem Nieznanym. zetknęłam się tylko informacyjnie rok temu, przez przyjaciółkę, która opowiadała mi, że jest ktoś taki, napisał świetną książkę „Nawiść”, ale nie miałam przyjemności czytać. .

„Dotyka… Poderwać gęsią skórkę do lotu”, wygrałam w konkursie "Kostnicy", odpowiadając na pytanie: "czym jest dla mnie starość". W odpowiedzi na tak postawione pytanie, coś napisałam odruchowo, tak jak wtedy czułam i naszły mnie pierwsze myśli, ale gdy teraz się nad tym zastanawiam, to dwoje uśmiechniętych staruszków na ławce przed domem, trzymających się za ręce, to dla mnie najpiękniejszy obrazek, jaki zapamiętałam z dzieciństwa. Pamiętam, jak myślałam, aby zestarzeć się tak jak moja babcia - z uśmiechem na twarzy. Tym bardziej ciekawa byłam książki o starości.

Okładka intrygująca. Gdy ją zobaczyłam, uświadomiłam sobie, że gdzieś ją na pewno już widziałam wcześniej i to nawet w telewizji - albo w programie u Agaty Passent „Xięgarnia”, albo gdzie indziej - na pewno okładka znajoma. Książka przyszła pięknie spakowana, taka doceniająca czytelnika (a czytelnik lubi, gdy traktuje się go w taki poważny sposób). Na pewno piasek i druciki zastanawiają, co jest treścią, że akurat takie atrybuty reklamują książkę. A książka zawinięta w piękne, szklane płótno - wydaje się drogocennym skarbem, na miarę księgi przeznaczenia.
Wzbudza t...

Ta książka odleżała chwilę na półce...
Nabierała mocy.

W czasach, o którym opowiada ta historia ( dużo później niż istniał internet i gry komputerowe) Starzy ludzie są najcenniejsi. Ich wiedza, doświadczenie i umiejętności są niezbędne do życia przetrwańców. Bo cała technologia przepadła za sprawą piaskowego potopu.

Świat, jakiego nie chciałabym poznać.
Pełen piachu i pyłu. Bez drzew i roślin.
Bez zieleni.
Gdzie trudno oddychać...mówić.

Rodzina An i jej ojca została szczęśliwymi posiadaczami Starego. Zostali wybrani.
Anti, który przegrał na licytacji, nie chce się z tym pogodzić. Śledzi ich i trafia wraz z innymi na lawinę piaszczystą w wąwozie.
An i Stary oraz Adm przeżyli. Poszli dalej. Oddzielnie. Dokądś... W tym samym kierunku.
I dotarli. Razem. Znaleźli sobie miejsce do życia. Między nimi często dochodziło do zgrzytów. Lekko i łatwo nie było. Musieli zdobywać pożywienie (sklepów nie było).
Piach i wiatr rządziły, upominając się o "swoje". Ale robili wszystko, by przeżyć. Dzień za dniem. Uczyli się od Starego przydatnych umiejętności, ale również...dotyku.
Bywało niebezpiecznie.
Czasem zabawnie.

A po jakimś czasie... historia zatoczyła koło.

W tej książce znajduje się cała masa nowych słów, zlepków złożonych z innych, długich i często trudnych do przeczytania, ale nietrudnych do zrozumienia (słownik nie jest potrzebny).
Specyficzny język, jakim posługują się przetrwańcy także jes...

Czy znacie uczucie szeleszczenia piasku w zębach, pod nogami lub wdzierającego się w każdą szczelinę ciała? Ja czułam go cały czas podczas tej lektury. Autor swoimi słowami potrafi bardzo mocno oddać to, co dzieje się na kartach książki, co czują bohaterowie i działać na wyobraźnię. Snuje swoją opowieść niespieszne, czyli z odwrotnością prędkości, (jakby z pewnością powiedział), używając słów, które razem tworzą niecodzienną, niespotykaną i zaskakującą formę. Krótkie zdania czasami jedno słowo, którym potrafi oddać wszystko, cały sens tego, co chce przekazać. Rozkłada każdą czynność na drobne elementy, łamie zasady, odchodzi od standardowego myślenia i postrzegania rzeczywistości, wywraca znane wartości do góry nogami, pokazując w zupełnie nowym ujęciu znane sytuacje. A ponieważ w bajce wszystko jest możliwe, więc i tutaj możemy spodziewać się niespodziewanego.

Cała recenzja:https://nakanapie.pl/recenzje/co-po-nas-zostanie-dotyka-poderwac-gesia-skorke-do-lotu
oraz
https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2021/12/972-dotyka.html

Przeczytana ,posiadam,niesamowita opowieść,wszystkie pozycje autora są ucztą duchową.Polecam