Don Kichote recenzja

Za moich czasów nie była już lekturą, ale topos Don Kichota znany jest każdemu mniej więcej wykształconemu człowiekowi. Więcej to już nie, ale wiemy, że walczył z wiatrakami itd. Postanowiłam przeczytać to arcydzieło światowe, żeby moje wykształcenie literackie dopełnić, bo jest mu ona niezbędne tu gdzie mieszkam, jak psu rzep na ogonie, albo Don Kichotowi wiatrak...
Niestety, nie mam dostępu do wydania najnowszego, do tłumaczenia Wojciecha Charchalisa, więc wybrałam to pełne, Zakrzewskiego, wydane w ebooku w Wolnych Lekturach. To dobre, solidne tłumaczenie, pisane barwnym językiem. Mnie stare słowa są znane, więc nie miałam problemu.

Moja ocena książki to 8 gwiazdek, a jest to wypadkowa 10 gwiazdek za 1 część, czyli księgi 1-4, które ukazały się w 1605 roku, i 3 gwiazdki za część 2, czyli księgi 5-5, które Cervantes wydał 10 lat po części 1, w 1615 roku. Różnica jest kolosalna. Ja części drugiej nie dałam rady zmęczyć, choć próbowałam. Za dużo w niej moralizatorstwa i przygód bez ładu i składu. Po prostu, już dawniej sprawdzała się teza, że kontynuacje są słabsze niż oryginał. Natomiast część pierwsza to arcydzieło zasługujące na 10 gwiazdek. Czytałam je z uwagą, zdziwieniem, śmiechem i refleksją. Przygody Don Kichota i Sancho Pansy można interpretować na kilka sposobów i wszystkie są słuszne. Nawet do życia politycznego można to odnieść. Bo pomyślmy, mamy tutaj 4 typy postaw, tak jak i są 4 typy partii politycznych: idealistyczne tak jak Don Kichot, pragmatyczne tak jak Sancho Pansa, obserwujące i komentujące to co jest i nie robiące nic albo ciągnące dla siebie korzyści lub naprawiające szkody jak balwierz z plebanem. Czy scena z miską udającą hełm. A nie tak jest w polityce? Że jeśli duża grupa uprze się nazywać miskę hełmem to w efekcie ludzie nie wiedzą co widzą?

Pierwsza część to wspaniałe arcydzieło, które można w każdym wieku życia odbierać inaczej, natomiast ciąg dalszy to rozrywka, niekoniecznie dorównująca oryginałowi. Mnie wystarczyłyby do szczęścia księgi 1-4.