Indygo recenzja

Od dłuższego czasu szukałam książki, która byłaby dobrze napisana, miała określoną i dobrze rozbudowaną fabułę, a dodatkowo zahaczałaby w dużym stopniu o wilkołaki i wampiry. Nareszcie ową powieść znalazłam i jest nią „Indygo”.

Skye, trzydziestoletnia kobieta świeżo po rozwodzie, prowadzi nudne i monotonne życie. Wszystko zmienia się jednak, jak za sprawą dotknięcia magicznej różdżki, kiedy na jej drodze staje Daniel. Pytanie, czy tylko na dobre? Dziewczyna jednak przez mężczyznę pakuje się w poważne tarapaty, które mogą zagrażać jej życiu.

„Indygo” jest zdecydowanie lekką książką na jeden wieczór. Szybciutko przebrnęłam przez nią i bardzo dobrze się przy tym bawiłam. Zaznaczę tutaj jednak, że ta powieść nie jest niczym nowym, czego byśmy już na rynku nie widzieli, pomimo to nie zrażajcie się i sięgnijcie po nią, bo jest naprawdę warto.

Nie mamy tutaj rozwydrzonej nastolatki nieumiejącej poradzić sobie ze swoim sercem, nie jest to przede wszystkim dziewczyna, która już od pierwszego wrażenie zakochuje się w nowo poznanym facecie. Skye jest doświadczoną przez życie dorosłą kobietą, która prowadzi życie agentki nieruchomości. W momencie, w którym spotyka Daniela, nie rzuca się na niego i nie oznajmia, że jest chodzącym seksem. Nie na szczęście nic takiego tutaj nie ma i dzięki bogu.

Bohaterowie są nawet dobrze zbudowani, brakowało mi jedynie rozbudowania niektórych męskich postaci, ale ze względu, że jest to debiutancka powieść autorki, potrafię jej to wybaczyć.

Przede wszystkim jestem niezmiernie wdzięczna za to, że w tej historii nie ma powtarzania przez nikogo, co drugie słowo 'jesteś moja', 'mate' i tego typu określenia. Muszę przyznać, że niezmiernie się tego obawiałam, ponieważ w książkach/filmach/serial powiązanych z wampirami i wilkołakami często się takie stwierdzenia przewijają. Na szczęście takiego czegoś nie było i bardzo dobrze.

Brakowało mi jednak humoru, który co jakiś czas przewijałby się w książce. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Humor zostaje zastąpiony niezwykłą lekkością, z jaką została poprowadzona historia. Język jest bardzo ładny i nie ma mu czego zarzucić. Gołym okiem widać, że autorka przyłożyła się do tego.

Zdecydowanie będę wyczekiwać kolejnego tomu, gdyż jest o czym pisać. Trochę rzeczy zostało do sprostowania i wyjaśnienia. Mam nadzieję, że się nie zawiodę!