Inkub recenzja

Uwielbiam powiedzenie zasłyszane od mojej Pani od historii, która uczyła mnie w liceum "dobrze żarło i zdechło". Tak właśnie można by w skrócie opisać "Inkub".
Z książkami Artura Urbanowicza spotkałam się drugi raz. Zachwyciłam się "Grzesznikiem", gdzie niebanalna opowieść, z najwyższej półki opętań, naprawdę mnie przeraziła. Dlatego zachęcona recenzjami i wcześniejszym doświadczeniem, postanowiłam sięgnąć po najnowszą pozycję tegoż autora.
No, ale co poszło nie tak ?!

Zacznijmy od tego, że ja wcale książki nie spisuję na straty. Opowieść w niej zawarta, naprawdę zapowiadała się ciekawie i uważam, że pisarz wykonał kawał dobrego "reaserchu" i dowiedziałam się wielu ciekawostek na temat magii i czarownic, co dla mnie jest ciekawym tematem. Tylko, że ja się wcale nie bałam ! A chyba o to chodzi w horrorach ?
Historia rozgrywa się w dwóch przedziałach czasowych. Jej początek to rok 1973, kiedy do małej wsi niedaleko Suwałk, przybywa tajemnicza Pani Oś. W wiosce szybko zaczynają się dziać dziwne, niewytłumaczalne i paranormalne sytuacje. Giną dewocjonalia, ludzie zapadają na ciężkie choroby, zwierzęta uciekają, a plony nie wzrastają. 30 lat później, po tragicznych zdarzeniach w tej samej wsi historia się powtarza. Do akcji wkracza młody, nie znający sprzeciwu policjant, który postanawia za wszelką cenę zniszczyć zło, które zakorzeniło się w Jodoziorach.

Jak widać, ta książka miała ogromny potencjał, nastawiłam się na strach i problemem z nocnym wstawaniem do łazienki i tak dalej. Przyznaje, że tomisko (prawie 800 stron), męczyłam miesiąc. Akcja jest rozwleczona, za dużo domysłów, a konkrety zaczynają się jakoś 200 stron przed zakończeniem książki. Fakt, byłam ciekawa, kto i z kim i dlaczego i właśnie z tego powodu, przeczytałam to do końca, jednak pod koniec, skakałam po kilka zdań, żeby wszystko przyspieszyć, takie czytanie, na podglądzie.

Zdecydowanie nie chce zrażać się do Artura, wiem że ten autor potrafi wiele, widać że to co robi, robi z pasją i pełnym zaangażowaniem. Wciąż kuleją dialogi, przemyślenia i retrospekcje bohaterów, czasem są za długie, bo tak naprawdę nie wiele wnoszą do akcji książki, ale...
Sięgnę po "Gałęziste" w końcu do trzech razy sztuka, a póki co jest jeden do jednego.