Włoskie buty recenzja

Po przeczytaniu całej serii Henninga Mankell’a z Kurtem Wallanderem, kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać po „nie kryminale”. Podchodziłam do tej książki bardzo ostrożnie, co okazało się zupełnie nie potrzebne. Książka zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie, i zachwyciła od pierwszych stron. Sam sposób narracji wzbudził od razu mój podziw, niby wydarzenia dzieją się powoli, bez pośpiechu, a jednak z jakąś dynamiką i zaciekawieniem, tak że chce się przerzucać następne strony, więcej i więcej.

Główny bohater Frederick Welin –chirurg na emeryturze, prowadzi samotne życie na jednej z nadbałtyckich wysp. Rytm dnia wyznaczają mu kąpiel w przeręblu, karmienie zwierząt, które posiada w liczbie sztuk dwie: podstarzałego kota, i nie wiele lepszej kondycji psa. Jego jedyną rozrywką jest przyjazd listonosza-hipochondryka, którego Frederick po prawdzie nie lubi, ale też z jakimś ukrywanym utęsknieniem czeka jego wizyt. I nagle pojawia się Harriet- jego była kochanka, teraz schorowana staruszka z balkonikiem stojąca na zamarzniętej skale. Ma ona czelność zakłócić jego dotychczasowe poukładane życie. Jej pojawienie się wszystko zmienia, zmusza lekarza do rozliczenia się z przeszłością, i do spojrzenia w przyszłość, bo od wizyty dawnej kochanki, nie pozostanie już sam.

Pewnie do wielu ludzi przychodzi taki moment , że się zatrzymują i zastanawiają nad sensem swojego życia, nad tym co zrobili, czy życie jakie przeżyli było dobre, i czy los nas jeszcze czymś zaskoczy? I właśnie w ten klimat, w te przemyślenia wpisuje się ta książka.
„Włoskie buty” pokazują, że nie ma ucieczki od życia, choćby się człowiek zaszył na bezludnej wyspie tak jak to zrobił Frederick to i tak demony przyszłości go dopadną. Choć nie zawsze muszą to być demony, może po prostu niedokończone sprawy , niedotrzymane obietnice, niespełnione marzenia. Zawsze znajdzie się jakaś Harriet, która pchając swój balkonik, zapuka do naszej samotni i zapyta czy o czymś nie zapomnieliśmy.
Zdecydowanie książka ta jest warta poświecenia naszego czasu, a że czyta się ją łatwo nie zabierze nam go dużo.