Włoskie buty recenzja

dwanaście lat. właśnie tyle czasu frederick spędził na swojej wyspie, z daleka od cywilizacji, postępu technicznego i ludzi. jedynym jego towarzyszami były stare kotka oraz psica, które jednak nie potrafiły zastąpić kontaktu z drugim człowiekiem. kontakty międzyludzkie ucieleśniły się jednak w znajomym pracującym w straży przybrzeżnej oraz listonoszu, który zjawiał się co kilka dni, aby dostarczyć pocztę. ten człowiek przywykł do bycia samotnikiem. nie było nikogo poza nim samym i wydawało się, że już nikt oraz nic nie zakłóci jego dziennej rutyny. a przynajmniej tak mu się wydawało. wszystkie plany się krzyżują, gdy zjawia się harriet. jego dawna miłość, a wraz z nią przeszłość, o której tak bardzo starał się zapomnieć.

szczerze mówiąc, to nie wiedziałam, czego się spodziewać po tej książce. to zdecydowanie nie moje klimaty i gdyby nie to, że kiedyś, zupełnie przypadkowo kupiłam drugą część, to nigdy nie pokusiłabym się o przeczytanie tej. nie lubię jednak zaczynać czegoś od któregoś tomu, czy też od końca, więc uznałam, że mojemu kaprysowi musi stać się zadość. już na początku przekonałam się, że raczej tego pożałuje, bo frederick okazał się być wyjątkowo bezpłciową postacią - oczywiście według mnie - i nie przypadł mi do gustu. odniosłam też wrażenie, że zaczęto tu zbyt wiele tematów i żaden nie został dokończony. w pewnym momencie nawet miałam wrażenie, że w ogóle nie mam pojęcia, o czym czytam. nie podobało mi się to i nie wiem, czy może jeszcze nie dojrzałam do takiej literatury, czy o co chodzi, ale mam wrażenie, że w drugiej części będzie jeszcze gorzej. cały ten wątek powracającej niczym boomerang przeszłości być może był ciekawy, ale na pewno nie został przedstawiony w taki sposób. zamiast poczuć się zaintrygowana, tym co stało się z frederickiem i dlaczego porzucił rozwijającą się w dosyć zawrotnym tempie karierę chirurga, to byłam tym tylko znużona i przeczuwałam, że raczej nie dowiem się, co się stało, bo to unikanie tematu było coraz bardziej uciążliwie.

podsumowując, mam do dodania tylko tyle, że nie mam pojęcia jak przeczołgam się przez drugą część, bo wątpię, że pójdzie mi z nią lepiej. w dodatku wiem, że zostałam skazana na fredericka, a jak już wspominałam, nie pałam do niego zbytnią sympatią. mam jednak nadzieje na to, że uda mi się przebrnąć przez drugą pozycję i nie odłożyć jej po drodze.