Inne ochoty. Jerzy Pilch w rozmowach z Eweliną Pietrowiak. Część 2 recenzja

Zanim zaczęłam robić sałatkę z tuńczyka i rozkładać na talerzach różne gatunki serów, gdy szampan chłodził się w lodówce, wzięłam kocyk i książkę.

Nie byle jaką, bo rozmowy Eweliny Pietrowiak z moim ulubionym współczesnym polskim pisarzem – Jerzym Pilchem.

Usiadłam i przeczytałam. Z pierwszą częścią rozmów było tak samo. Lubię czytać o tym, co czyta Pilch, jak mu idzie pisanie kolejnych książek i co sądzi o różnych życiowych sprawach. Nie są to jednak wywiady, a rozmowy osób, które widać, że łączy niezwykła więź.

„Tu Caffè Greco w Rzymie. Piliśmy tam kawę.
Piliśmy. I nie było to złe”.

Parkinson, życie, śmierć i kot

W tym tomie sporo jest wspomnień, słów o chorobie Parkinsona, na którą cierpi pisarz, o życiu i śmierci. Nie zabrakło też kociego wątku:

Niezwykle celne obserwacje. Momentami Pilch wydaje mi się bardzo liberalny, gdy mówi o tym, że ustawa antyaborcyjna jest zbyt restrykcyjna i że w polskim parlamencie nie powinien wisieć krzyż. Czasami z kolei wydaje się bardzo jednoznaczny w swoich osądach. Z jednej strony w rozmowach mamy przedstawiony obraz współczesnej Polski, polityka oczywiście też się pojawia, ale i nawiązania do literatury i wreszcie – pasja oprawiania książek i noszenie kapeluszy, niczym wstawki z zupełnie innej epoki. Miło czyta się takie opowieści.

Samobójstwo – odwaga czy tchórzostwo?

Pilch stara się nie osądzać ludzkich zachowań, czy postaw. Jest w stanie sobie wiele wyobrazić i pewnie dlatego wydaje się, że tak naprawdę wszystko jest możliwe, jak w temacie podejścia do śmierci.

W rozmowach pojawiają się też ciekawe rozważania na temat samobójstwa i samotności. Dlaczego ludzie postanawiają zakończyć swoje życie? Czy to akt tchórzostwa czy może jednak wielkiej odwagi?

Wisła – Kraków – Warszawa

Pisarz opowiada o swojej rodzinie, życiu w Wiśle, Krakowie, a potem w Warszawie. Dowiadujemy się między innymi tego, że pracował przez jakiś czas w galerii Andrzeja Mleczki czy był na zagranicznym stypendium. Mówi o swoich ulubionych książkach, jest też jak zawsze, motyw piłki nożnej. Wspominane są też Targi Książki w Warszawie z 2016 roku. Miałam przyjemność być w tym miejscu i stać w kolejce do Jerzego Pilcha. Mogę potwierdzić, że nadal ma ogromną liczbę czytelników, gotowych godzinę wcześniej ustawić się w niekończącej się kolejce.

Jerzy Pilch, tak jak ja, nie pożycza książek. Nie jestem może aż tak pedantyczna i przewrażliwiona na tym punkcie, ale moja biblioteczka należy tylko do mnie. Pożyczone książki tak rzadko wracają, więc lepiej mieć je wszystkie przy sobie.

Jak żyć?

Z rozważań na temat starości, przemijania i śmierci, spodobało mi się bardzo stwierdzenie – być może rada udzielona rozmówczyni, jako odpowiedź na pytanie, jak sobie radzić z przemijającą młodością, Pilch odpowiedział:

„Przyjmij to godnie, dramatyzuj umiarkowanie”.