Jedyne wspomnienie Flory Banks recenzja

Siedemnastoletnia Flora Banks to z pozoru zwyczajna dziewczyna, która tak jak wszyscy chodzi do szkoły, ma przyjaciół i kochającą rodzinę. Jest jednak niezwykła, ponieważ cierpi na zagadkową przypadłość- amnezję następczą. 

Kiedy miała 10 lat zdiagnozowano u niej guza mózgu i podczas operacji usunięcia nowotworu jej pamięć została uszkodzona. Od tej pory Flora pamięta wszystko sprzed operacji, jednak nie zapamiętuje nic nowego. To, co jej mózg zarejestruje, znika w ciągu kilku godzin i od 7 lat Flora myśli, że jest dziesięciolatką. 

Dzięki pomocy rodziny i najlepszej przyjaciółki dziewczyna funkcjonuje w miarę normalnie, jednak nawet nie może pomarzyć o samodzielności. Wszystko zapisuje w  notesie oraz na rękach, aby w chwili gdy pamięć zawiedzie, mogła odczytać to, co jest dla niej najważniejsze. 

Coś jednak zmienia się pewnego dnia, kiedy to całuje się z chłopakiem, a jej mózg wyraźnie zachowuje to wspomnienie! Niestety Drake wyjeżdża, a uczepiona jedynego nowego wspomnienia Flora, zupełnie sama i w tajemnicy przed wszystkimi wyrusza w podróż aby go odnaleźć i udowodnić wszystkim, że potrafi być samodzielna. 

Chociaż mamy tu zakochaną nastolatkę, która zaślepiona uczuciem porywa się na niebezpieczną wyprawę, książka "Jedyne wspomnienie Flory Banks" nie jest historią miłosną, a opowieścią o tym, że wszystko jest możliwe.

To inspirująca historia o tym, że pomimo trudności możemy osiągnąć wszystko. Ograniczenia są tylko w naszej głowie, a  świat daje nam ogrom szans i możliwości, które trzeba wykorzystać.
Z początku prosta fabuła pod koniec okazuje się opowieścią o tajemnicach rodzinnych, o strachu, o poczuciu winy, o żalu, o niezrozumieniu...  Myślę, że to wspaniała propozycja dla młodzieży, która w chwilach zwątpienia doda odwagi i pomoże rozwinąć podcięte skrzydła.