Zemsta rodziców recenzja

Daniel Hurst, znany z poprzedniej książki „Żona lekarza”, powraca z nowym thrillerem, „Zemsta rodziców”. Choć książka ma swoje mocne strony, budzi we mnie mieszane uczucia. Jest to historia, która porusza trudny temat szkolnej przemocy oraz reakcji rodziców, kiedy ich dziecko staje się celem prześladowań.

Główna bohaterka czuje, że coś jest nie tak. Matczyny instynkt podpowiada jej, że jej syn zaczyna coś ukrywać. Kiedyś chodził do szkoły z uśmiechem na twarzy, teraz unika kontaktu wzrokowego i jest wyraźnie przygnębiony. Dowiedziawszy się, że jest dręczony przez kolegę z klasy, matka nieustannie martwi się o bezpieczeństwo swojego dziecka. Wraz z mężem próbują rozmawiać z rodzicami dręczyciela, ale to tylko pogarsza sytuację. Gdy ich syn zostaje poważnie skrzywdzony, decydują się wziąć sprawy w swoje ręce. Wiedzą, że rodzina dręczyciela nie po raz pierwszy jest zaangażowana w takie sytuacje. Pytanie brzmi: jak daleko się posuną w swojej zemście?

Początek książki, zwłaszcza prolog, przyciąga uwagę i buduje odpowiednie napięcie, które zachęca do dalszego czytania. Daniel Hurst potrafi wciągnąć czytelnika w swoją historię, tworząc atmosferę niepokoju i oczekiwania.

Książka dobrze oddaje reakcje otoczenia na przemoc i prześladowanie w szkole. Ten wątek jest szczególnie przejmujący i pokazuje, jak trudne może być życie dziecka, które staje się ofiarą szkolnej przemocy. Rodzice, zmagający się z bezradnością i gniewem, są przedstawieni w sposób realistyczny, co dodaje książce wiarygodności.

Naprzemienna narracja z perspektywy Sary i Guya pozwala lepiej zrozumieć ich uczucia i motywacje. Czytelnik może śledzić, jak krok po kroku rośnie w nich chęć zemsty, co dodaje głębi psychologicznej tej historii.

Zakończenie książki może zawieść tych, którzy oczekują większego zaskoczenia. Choć fabuła budowana jest konsekwentnie, kulminacja nie przynosi oczekiwanego efektu "wow", co pozostawia pewien niedosyt.

Czy książkę polecam? „Zemsta rodziców” to thriller, który porusza ważne i trudne tematy, takie jak przemoc szkolna i reakcje rodziców na krzywdę ich dziecka. Choć ma swoje słabe strony, jak płytkość postaci i rozczarowujące zakończenie, to warto zwrócić uwagę na realistyczne przedstawienie przemocy i emocjonalne napięcie, które towarzyszy całej historii. Książka, licząca niecałe 300 stron, czyta się bardzo szybko, a naprzemienna narracja dodaje jej dynamizmu.