Jesień w kolorze syropu klonowego recenzja

Czy można zakochać się w jakimś kraju nawet nigdy w nim nie będąc? Po lekturze najnowszej książki A.Chaber jestem przekonana że tak. To, jak opisała klimat Kanady, styl życia (a nawet ubierania się) mieszkańców, czy krajobrazy sprawia, że chcę tam pojechać. Teraz. Zaraz. I koniecznie jesienią.

"Jesień w kolorze syropu klonowego" jest tak jesieniarską książką, że chyba już bardziej się nie da. Poczynając od miejsca akcji - Kanada, kraj z liściem klonu na fladze ;) poprzez czerwone, złote i pomarańczowe drzewa w opisach pejzaży, aż po takie drobiazgi jak jesienne wypieki czy wszędobylski syrop klonowy. Do tego sama historia głównych bohaterów jest tak ciepła i niespieszna. Znajomość, która rozwija się stopniowo, by zakończyć się... No i tu się zaczynają schody, bo co bym nie napisała, to i tak będzie spoiler. Więc napiszę tylko: czytajcie, a się dowiecie.

Opowieść wydaje się z pozoru banalna. Ot znajomość kobiety i mężczyzny. Ale jeśli zastanowimy się głębiej, to okaże się, że dotyka ważnych, szczególnie w dzisiejszych czasach, tematów. Jest wątek nękania i szantażu, strachu przed tym, co siedzi w naszej głowie, oceniania kogoś tylko przez pryzmat nazwiska, czy też wygórowane wymagania rodziców wobec ich dzieci. Nie myślcie jednak, że to jakaś trudna, psychologiczna męczarnia. Co to, to nie. W przypadku książek A.Chaber możecie być pewni, że czeka Was przyjemna, lekka lektura, a trudne tematy są tak umiejętnie wplecione w treść, że nie przytłaczają czytelnika, a mimo to skłaniają do refleksji.

Lubię takie książki, w których nie wszystko jest od razu powiedziane wprost. Tak było w tym przypadku. Główna bohaterka nagle wyjeżdża z Polski, a o przyczynie wyjazdu wiemy niewiele. Możemy się tylko domyślać, na podstawie strzępków informacji, jakie sukcesywnie się pojawiają. Początkowo myślałam, że ten wątek będzie bardziej rozbudowany, ale okazało się, że nie ma takiej potrzeby, bo rozwiązanie zagadki było prostsze niż się pierwotnie mogło wydawać, a moje przypuszczenia sie sprawdziły. Większą zagwozdkę miałam za to z rozwojem znajomosci Leny i Jonathana. Pracownica, która zakochuje się w swoim szefie? Taki banał? A może nie? Może pozostaną tylko na stopie zawodowej? A może pojawi się ktoś trzeci? I jaką rolę w tym wszystkim odegrają ich eks-partnerzy? Ja już wiem. A Wy się dowiecie, jak przeczytacie :)