Jeśli tylko Ty recenzja

"Trafił za kraty z dnia na dzień, wyrwany z życia, jakie znał i które w zasadzie dopiero zaczynał budować. Nikt go nie słuchał, nikt nie próbował pomóc... Jego krzyk był niesłyszalny."

Kamil Przybora po dwudziestu latach warunkowo wychodzi z więzienia. Wciąż utrzymuje, że został niesłusznie skazany za morderstwo. Mężczyzna choć opuścił celę nadal czuje się więźniem. Media jak sępy krążą wokół jego domu, a on boi się wyjść choćby na chwilę. Jedyne i od lat niczym nie zachwiane oparcie ma w sąsiadce, pani Aldonie. To ona ujrzała światełko w tej trudnej sytuacji i skontaktowała go z Agatą Targosz, młodą, ambitną dziennikarką, która ma napisać reportaż dementujący wszystkie powtarzane od lat fałszywe informacje o Kamilu. Mężczyzna choć nadal wycofany i nieufny wchodzi w ten układ. Między tą dwójką rozpoczyna się niełatwa współpraca. Jakie problemy staną na ich drodze tego już musicie dowiedzieć się sami 🙂😉

Po tej książce widać jak rozwinął się warsztat pisarski pani Klaudii. Czytałam większość poprzednich książek Autorki, podobały mi się, ale ta jest inna, bije od niej przede wszystkim duża dojrzałość. Emocje wręcz wylewają się niemal z każdej strony. Mnóstwo jest uzewnętrznień głównych bohaterów. Nie są one jednak rażące. Wręcz przeciwnie, idealnie oddają charakter i klimat powieści. Nie jest to przesłodzona opowieść z happy endem. To przede wszystkim historia poranionego człowieka, któremu zabrano najlepsze lata życia i niesłusznie pozostawiono z łatką mordercy. Na drugim biegunie mamy kobietę z trudną przeszłością. Silną, a jednocześnie bardzo wrażliwą. Poświęcającą siebie dla lepszego życia matki. Ma męża, ale go nie kocha. Po latach udręki w końcu żyje w spokoju i dostatku jednak coraz bardziej odczuwa pustkę i bezsensowność takiego egzystowania.
Pokuszę się o stwierdzenie, że oboje odnaleźli się w jedynym właściwym dla siebie czasie. Ani przed, ani po nie otrzymaliby tego, co właśnie w tym, konkretnym momencie ich życia. Oni sami jeszcze do końca tego nie chcą przyznać, ale wspólnie są dla siebie ratunkiem i ostoją.

"Dotarło do mnie, że ja i Kamil Przybora mamy ze sobą coś wspólnego. On marzył o wolności, która pozwoli mu wyjść na ulicę i nie napotkać nieprzychylnych spojrzeń, nie słuchać obelżywych słów pod swoim adresem i żyć tak, jakby dostał od losu jeszcze jedną szansę. I ja również marzyłam o wolności. Tej najprostszej. Marzyłam też o miłości. Bo każdy człowiek tego właśnie pragnie. Kochać i być kochanym".
"To dziwne, ale pomyślałam, że... ja też byłam więźniem - swoich złych decyzji".
Z racji tego, że to dopiero pierwszy tom serii "Nieobojętność" Autorka pozostawia czytelnika z wieloma niewiadomymi. Nie jest to moje ulubione zakończenie jednak w tym wypadku to słuszne posunięcie i z ogromną ciekawością będę wypatrywać kontynuacji.