To nie jest, do diabła, love story recenzja

Nie pamiętam kiedy ostatnio czytałam coś przeznaczonego typowo dla młodzieży. Miła odmiana po ostatnich kryminałach i poważnych tematach. „To nie jest do diabła love story” J. Biel to lekka, ale nie infantylna opowieść o psychice licealistów, tym, co ich trapi, z czym się zmagają i co stanowi dla nich źródło radości.

Głównych bohaterów jest dwoje – Ella i Jonasz. Ona przeprowadza się z Warszawy do Poznania i rozpoczyna naukę w nowej szkole. Sama w obcym mieście, bo rodzice zostali jeszcze w stolicy. On z kolei ma dużą, wspierającą się nawzajem rodzinę. Poznają się przed wejściem do szkoły i nic nie zwiastuje bliższej znajomości. Aż do dnia, w którym zawierają dość nietypowy, ale i jak na nastolatków przystało ;) – szalony układ.

Cała historia osadzona jest w niezbyt odległej przeszłości. Czytelnik ma więc wrażenie, że wszystko wydarzyło się dosłownie kilka dni temu. Sprawia to, że książka jest łatwa w odbiorze (co na pewno docenią młodsi czytelnicy) i nie trzeba się zastanawiać nad kontekstem historycznym. Ciąg wydarzeń opowiedziany jest z perspektywy dwojga głównych bohaterów. Taki zabieg pozwala wniknąć głębiej w psychikę każdego z nich z osobna i spojrzeć na wszystko z innego punktu widzenia, niż gdyby historia została przedstawiona tylko jednostronnie. Dużym plusem była dla mnie również mała liczba postaci drugoplanowych. Ich charakterystyka została pokazana w skrócie, w zakresie koniecznym do nakreślenia tła, dzięki czemu nie przeważa nad głównym ciągiem zdarzeń. Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić i co odrobinę mnie irytowało, to zamerykanizowanie kilku imion i nazwisk. Rozumiem, że miało to pewien cel, ale akurat za takimi zabiegami językowymi nie przepadam.

Ogólnie rzecz biorąc, książkę czytało się niezwykle przyjemnie, mimo, że okres liceum mam już dawno za sobą. Zarówno Ella, jak i Jonasz są postaciami, do których czuje się sympatię, a same sytuacje, w których się znajdują, są na tyle realne, że nie miałam wrażenia, że wszystko jest oderwane od rzeczywistości i „takie rzeczy to tylko w filmach”. Opowieść kończy się tak, że od razu ma się ochotę na dalszy ciąg i po przeczytaniu ostatniej strony żałowałam, że nie mam pod ręką następnego tomu.