Jeździec miedziany recenzja

Do przeczytania tej powieści namawiała mnie mama od chwili, gdy sama ją przeczytała, czyli dość szybko po jej publikacji. Uparcie odmawiałam, patrząc na tandetną okładkę i nie do końca przekonana do wartości literackich tej powieści, zapominałam o niej.

Sama nie wiem, co mnie skłoniło do sięgnięcia po nią właśnie teraz. Po prostu wzięłam ją z półki i z czystym sumieniem powiem: nie żałuję.

Pochłonięta w weekend ponad 700-stronicowa powieść, napisana żywym plastycznym językiem, to historia miłości, to opowieść o wojnie i rzeczywistości radzieckiej w latach 40-ych.

Historia miłości Tatiany i Aleksandra - żołnierza Armii Czerwonej, osadzona w realiach II wojny światowej, pozwala widzieć wszystko to, co dzieje się w okupowanej Rosji.
Paulina Simons – wnuczka emigrantów z Rosji sowieckiej bardzo obrazowo przedstawia system totalitarny, obraz komunizmu, obraz wojny, stalinowskie metody wyniszczania ludzi, zwykłych szarych obywateli.
Niezwykle wiarygodnie opisuje blokadę Leningradu, śmierć, głód, zniszczenia. Może trochę za bardzo ustami bohaterów krytykuje Stalina – 41 r. to jeszcze za wcześnie, by społeczeństwo negatywnie oceniało swojego wodza i system totalitarny.

Czerwiec 1941 rok, Leningrad. Tatiana Mietanowa poznaje młodego oficera Armii Czerwonej – Aleksandra Biełowa. Rodzi się między nimi uczucie. Jednak nie jest to łatwe uczucie, tym bardziej, że Biełow jest Amerykaninem. Bohaterowie doświadczani tragicznie przez życie walczą o to, by być ze sobą. Walczą o siebie nawzajem, często całkowicie się poświęcając dla drugiego.

Wojna i blokada Leningradu niszczą dawny porządek, dawny świat. Dokładnie jak Newa w poemacie Aleksandra Sergiejewicza Puszkina „Jeździec miedziany". Aleksander i Tania są jak bohaterowie Puszkina - Eugeniusz i Parasza. Są ofiarami żywiołu.
Wiele tu odniesień do poematu Puszkina, wielokrotnie bohaterowie cytują całe fragmenty, które idealnie odzwierciedlają ich sytuację.

Na pewno znalazłabym kilka minusów. Chwilami może zbyt patetyczna i naiwna to powieść, zbytnio wypełniona przesadzonymi uduchowionymi dialogami i metaforami. Może zbyt widoczny konflikt postaci: szlachetny i wspaniały Amerykanin i egoistyczny, zły Rosjanin.
Ale taki właśnie ma być Jeździec Miedziany.

Bo ta książka nie ma być wielką pozycją w literaturze światowej, nie ma być powodem głębokich przemyśleń, ma wywoływać emocje, wszystkie emocje: wzruszenie, radość, złość, gniew, smutek, tęsknota… cała gama uczuć, które przeżywamy wraz z bohaterami. Ma budzić nadzieję. Tak to ważne słowo. Nadzieja. Jest jej dużo w tej powieści. Bo przedstawia piękne uczucie pełne oddania, poświęcenia. Uczucie trudne ale możliwe, uczucie momentami przerażające ale piękne i potrzebne. A to wszystko na tle zniszczonego Leningradu, okrutnej zimy, obecnego wszędzie zła totalitarnej Rosji oblężonej przez Niemcy.

Niektóre słowa po prostu już takie są. Symbolizują całe życie. Wszystkie duchy, smutki i rozkosze.