Jezioro Zapomnienie recenzja

Czy marzycie czasami by zamieszkać na totalnym odludziu? W miejscu gdzie nie ma gwaru ulicznego, ale za to jest śpiew ptaków, las i jezioro, w wodach którego można codziennie oglądać odbijające się promienie zachodzącego słońca? „Jezioro Zapomnienie” jest właśnie taką książką, która zabierze Was w takie miejsce.

Książka rozpoczyna się od historii dwóch młodych ludzi, którzy zakochali się w sobie i znaleźli swoje miejsce na ziemi. Miejsce to znajdowała się pośród lasu, nad jeziorem. Janka i Ambroży, bo o nich jest mowa, założyli tutaj rodzinę. Nie tylko Janka zakochała się w tym miejscu. Opis lasu, przyrody i jeziora, sprawił, że i ja chciałabym przenieść się do tego zakątka i pozostać w nim na zawsze.

Później poznajemy praprawnuka Janki i Ambrożego, Daniela. Jest to mężczyzna, który ceni sobie spokój i ciszę. Miał dziewczynę, która chciała czegoś więcej i zostawiła go. Daniel postanowił przenieść się do Zapomnej, do dziadka. Niestety, ale staruszek w wieku 94 lat zmarł i mężczyzna został sam na tym odludziu. Kochał to miejsce i czuł się tutaj dobrze, ale bał się samotności i tego, że stanie się dziwakiem. Poza Karolem, który był jego bliskim przyjacielem z nikim raczej nie rozmawiał. Do czasu, aż na jego drodze stanęła przebojowa dziewczyna, Iga. Kobieta zburzyła jego uporządkowany świat. Jego spokój co jakiś czas zakłóca również ktoś kto chce kupić domek po dziadku i posuwa się do coraz bardziej wyrachowanych metod, by nastraszyć Daniela. Mężczyzna nie odda za żadne pieniądze swojego miejsca na ziemi, a do walki z przedstawicielem konsorcjum przyłączyła się Iga i Karol. Czy udało im się uratować to wyjątkowe i urocze miejsce?

Książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie. Kolejne strony wręcz same przekładają się. Bardzo polubiłam bohaterów opisanej historii, jak również klimat i spokój jaki płynie z tej powieści. Na Daniela patrzyłam jak Iga, nie wiedząc jaki on naprawdę jest. Na pewno czuł się samotny i smutny, a z drugiej strony nie czuł potrzeby wyprowadzania się z domku w lesie. Polubiłam również dziadka mężczyzny, który chociaż umarł na początku książki był żyły we wspomnieniach Daniela. Opis tego jak dbał o przyrodę, oszczędzał wodę itp., przeniósł mnie totalnie do Zapomnej. Do miejsca, którego sama bym nie oddała. Książka wywołuje wiele emocji i raczej są one pozytywne. Jest to głównie poczucie wewnętrznego spokoju. Bywają momenty, kiedy na twarzy pojawi się uśmiech. Zwłaszcza podczas dialogów pomiędzy Danielem i Karolem. Będzie również odczuwalne lekkie napięcie.

Autorka ma niezwykle lekkie pióro i potrafi porwać czytelnika z miasta do miejsca, w którym jest cisza i spokój. Do miejsca, w którym można odpocząć. Książka zapewniła mi duży relaks i sprawiła, że muszę koniecznie nadrobić inne powieści Pani Joanny Tekieli.

Jeśli lubicie książki, w których panuje sielankowi klimat i obcowanie z przyrodą to koniecznie przeczytajcie „Jezioro Zapomnienie”.