Zapadlina recenzja

Trzecia część serii z policjantami z Archiwum X. Tylko, czy Ci policjanci, to nadal tworzą zgraną ekipę, czy też po ostatnich wydarzeniach ich drogi definitywnie się rozeszły.

Muszę przyznać, iż Robert Małecki w tej części, nie ułatwił nam zadania. Książka może nie robi takiego wrażenia, jak Wiatrołomy i Urwisko, które były przegenialne, jednakże pozostawia tyle przemyśleń, że nie mogłabym napisać, iż jest najsłabsza. Nie, nie jest, choć się różni. Dlaczego? Dlatego, że jest jak związek. Na początku motyle i zachwyt, następnie ostudzenie emocji, aby przejść do tego, co nam przeszkadza i co nas drażni, by odpowiedzieć sobie na pytanie, czy jesteśmy w stanie przejść nad tym do porządku dziennego, czy też różnice są nie do pogodzenia.

Olgierd i Maria nie pracują już razem. Po pierwsze 007 poszedł swoją drogą, wybierając łatwy pieniądz i zajmując się tym, co najbardziej go kręci. Jego uzależnienie, odpycha Marię, która jako była hazardzistka, nie może pogodzić się z wieloma rzeczami. Oboje są jak koty, chodzą własnymi ścieżkami, czasami je przecinając i naznaczając.

Maria spotyka się ze świadkiem, który będąc u progu śmierci, postanowił zmienić swoje zeznania, co wpływa na śledztwo, które zostało zamknięte, Archiwum X istnieje po to, aby właśnie takie sprawy odgrzebywać i ponownie rozpatrywać. Policjantka kroczek po kroczku, błądząc jak we mgle, próbuje powiązać ze sobą nitki. Niestety ogromna zmowa milczenia w maleńkiej wsi, nie ułatwia jej zadania. Wiele razy, mrowienie z tyłu placów, mówi jej, że świadkowie kłamią i lawirują, aby uniknąć jakichkolwiek konsekwencji.

Olgierd szuka na własną rękę pewnej pary, która w jeden dzień przepadła i ślad po nich zaginął. No ale to 007. On wie, jak szukać, aby znaleźć. Paradoksalnie, jego sprawa i Marii okazuje się jedną i oboje muszą podjąć ponownie współpracę. Z tym że dla Olgierda przychodzi to łatwiej, niż dla Marii.

Ta książka jest duszna od tajemnic, od zakłamania i od tej okropnej małomiasteczkowości. Do tego dochodzą pewne przekonania ludzi, którzy siedzą głęboko w socjalizmie i w swoim postępowaniu nie widzą absolutnie nic złego. Ohydne, obrzydliwe, doprowadzające do wymiotów. Z wieloma poglądami tu przedstawionymi, nie możemy się zgadzać, ale też musimy pamiętać, że lata 60 rządziły się innymi prawami i jakkolwiek były one okropne, to były i należy o nich mówić, a nie zamiatać pod dywan i się oburzać.

Robert Małecki doskonale oddał ducha tych czasów i już słyszę pewne głosy, które głośno będą pewne rzeczy krytykować. I dobrze, bo książki są po to, aby wywoływać w nas emocje, a autor, tak jak napisałam potrafi je wywoływać niczym huragan