Kiedy ptaki powrócą recenzja

Fernando Aramburu "Kiedy ptaki powrócą", przełożyła Karolina Jeszecka,

"Nie pożyję długo. Jeszcze rok. Dlaczego właśnie tyle? Nie mam pojęcia. To jest jednak mój ostateczny termin".

Ta rozpisana na każdy dzień z dwunastu kolejnych miesięcy, które mają przybliżyć Toniego do realizacji podjętej ostatecznie decyzji o zakończeniu własnego życia, ponad siedmiuset stronicowa historia, w niezwykle ludzki sposób ukazuje zmagania jednostki z wszelkimi niedoskonałościami, które na jej drodze stawia zwyczajne życie. Opowiedziane w dwóch przestrzeniach czasowych, przeszłej – sięgającej czasów dzieciństwa, młodości a następnie nieudanego, gasnącego z dnia na dzień małżeństwa mężczyzny i teraźniejszej, krok po kroku ujawniającej powody tegoż postanowienia, wraz z wszelkimi pojawiającymi się i jednocześnie rozwiewanymi wątpliwościami, "Kiedy ptaki powrócą" ukazuje również w jaki sposób zło, którego doświadczyliśmy w przeszłości, może odcisnąć piętno na późniejszym życiu, ale też jak łatwo jest nie zauważyć wyraźnych znaków, które daje potrzebujący pomocy człowiek.

Miejscami zabawna, czasem gorzka, opowieść o ludzkich niezrealizowanych marzeniach, pojawiających się na różnych etapach życia frustracjach, nienawiści i zgniuśniałości, samotności oraz o znajomościach, które po latach dadzą o sobie znać. Wielostronicowa, ale absolutnie nie nudna. Niezwykle życiowa, z subtelnie wplecionymi wątkami trudnej, odciskającej piętno na ludziach historii Hiszpanii, która do dziś zbiera swoje żniwo.

Fernando Aramburu, poza Tonim, wplótł w powieść plejadę innych niedoskonałych postaci. Pojawiają się choćby, wiecznie nieobecny ojciec, samotna matka, znienawidzony brat i była żona, niewydarzony syn, toksyczni teściowie, tajemniczy nadawca anonimów, wierny przyjaciel i jeszcze wierniejszy pies czy wreszcie odrzucona przed laty dziewczyna. A Toni ani myśli zmienić zdanie, zaniechać raz podjętej decyzji. Z domu wynosi i rozrzuca kolejne przedmioty powoli pozbywając się wspomnień i wszelkich cząstek swojego doczesnego życia.

Świetna powieść. Żałuję, że do tej pory nie przeczytałam "Patrii" tego autora.