Targ mięsny recenzja

Mam mieszane uczucia wobec ,,Targu mięsnego'' Juno Dawson. Z jednej strony jest to książka w pewien sposób ważna i potrzebna, bo skierowana do nastolatek (w tym głupim wieku, kiedy jeszcze w przeważającej części dziewczynkom się wydaje, że każda z nich powinna być chuda, wysoka i modnie ubrana) pokazuje tę stronę przemysłu modowego o której zazwyczaj się nie mówi. Długie oczekiwania na castingi, wieczny jet lag, stres, narkotyki, głodówki, alkohol, samotność... Fotografowie, którzy uważają, że mogą sobie pozwolić na zdecydowanie zbyt wiele względem młodych modelek.

Z drugiej strony jednak to wszystko kończy się happy endem. I to nie takim zwykłym, bo niemal hollywoodzkim. To zupełnie nie pasowało mi do tej książki – to nagłe odkrycie, że ,,twój głos jest ważny'' i że ,,jedna osoba może coś zmienić'' (fajnie w to wierzyć, to prawda, ale w prawdziwym życiu zazwyczaj jest odwrotnie).

Dodatkowo ,,Targ mięsny'' jest książką, która rozwija się dość powoli – niby wspomnienia Jany są przeplatane prowadzoną ,,na żywo'' rozmową-wywiadem na temat przemysłu modowego i jego ciemnych stron (do końca nie wiemy kto prowadzi tę rozmowę, a kiedy już się dowiadujemy, to okazuje się, że jest to część wspomnianego happy endu, co w znacznym stopniu zabija nastrój), ale jest to robione w sposób nieregularny. Ot, jakby autorce się przypomniało, że akcja zaczyna się dłużyć i robi się trochę zbyt nudna, więc trzeba jakoś podkręcić atmosferę rzucając Tajemniczą Aluzją, żeby czytelnikowi chciało się czytać dalej.

No i nie wiem, może ten zabieg będzie dobrze działał na nastolatki, które głównie ze względu na swój wiek nie przeczytały jeszcze zbyt wielu książek i nie mają aż takich możliwości porównania, jak ktoś prawie dwa razy starszy, ale mnie to w pewnym momencie zaczęło po prostu irytować.

A sama historia? W sumie to jakich wiele: Jana Novak jest zwykłą dziewczyną, nie jest ani specjalnie ładna, ani specjalnie popularna. Ba! Ona w zasadzie nie lubi siebie, bo jest zbyt wysoka i zbyt chuda, i chciałaby wyglądać zupełnie inaczej.

Ale to właśnie ją znajduje rekruter agencji dla modelek i to właśnie jej proponuje spotkanie w Prestige. A że Jana w zasadzie nie ma jakiejś konkretnej wizji siebie (kto ją ma w wieku lat szesnastu?) to się zgadza. I trafia do miejsca w którym wszyscy są taaacy mili, i się jej urodą wprost za-chwy-ca-ją. Mija jakiś czas – niedługi – i kariera dziewczyny nabiera coraz większego tempa, coraz większych rumieńców, na bory szumiące, wszyscy – dosłownie wszyscy! - chcą ją widzieć na swoich wybiegach, w swoich sukniach, żakietach i prześwitujących bluzeczkach. Wszyscy.

Szybko jednak okazuje się, że ,,nie wszystko złoto, co się świeci'' i że w tym pięknym opakowaniu nie kryje się żaden słodki cukierek.