Recenzja książki Kłamczucha

Aniela Kowali to córka zamieszkującego w Łebie rybaka. Pewnego dnia w rodzinnym miasteczku spotyka, jak to ona twierdzi, miłość swojego życia. Złotowłosy chłopak, w którym zakochała się dziewczyna to Paweł pochodzący z Poznania. W Łebie pobędzie jeszcze tylko jeden dzień, a już jutro będą musieli się rozstać. Obiecują sobie wierność oraz kontakt do następnego spotkania. Po wyjeździe Pawełka, Aniela wpada na szalony pomysł. Postanawia się zapisać do liceum Poligraficznego w Poznaniu, aby być jak najbliżej swojej sympatii. Plan dziewczyn wypala, lecz z pewnymi problemami, które rozwiązuje licznymi kłamstwami. Nowe życie przysporzy jej nie tylko wielu zawodów miłośnych, ale również i kłopotów z samą sobą.

Jest to już druga przeczytana na moim koncie książka autorstwa Małgorzaty Musierowicz. "Szósta kleka" mnie pozytywnie zaskoczyła, powodując natychmiastową sympatię do autorki. Po drugą część sięgnęłam z przyjemnością, ale czy na tych przyjemnościach się skończyło?

"Kłamczucha" w pewnym stopniu (bardzo małym) jest kontynuacją poprzedniej części. Tak naprawdę poznajemy tutaj zupełnie inną bohaterkę. Aniela jest ukazana jako osoba trzymająca się mocno swoich racji, uparta i mało życzliwa wobec ludzi. Z czasem jednak jej charakter zaczyna się zmieniać, a sama bohaterka zauważa, że przez swoje postępowania nie ma przyjaciół. Dzięki pomocy rodzinie i innych postaci dochodzi do właściwych wniosków i zmienia się w zupełnie inną dziewczynę. Czytając o takiej metamorfozie sami możemy podjąć radykalne kroki i odmienić swoje życie na lepsze.

Głównym problemem naszej bohaterki jest nadużywanie kłamstw, nawet w błahych sytuacjach. Autorka ukazuje do czego takie postępowanie może dążyć. Poprzez postać cioci Lili pokazuje nam dlaczego warto mówić nawet najgorszą prawdę i liczyć się z jej konsekwencjami. Używa do tego znanego wszystkim powiedzenia "Kłamstwo zawsze ma krótkie nogi".

Jak na razie "Jeżycjada" pozytywnie mnie zaskakuje. Każda część czyta się lekko i szybko, a rodzinne perypetie z nutką komizmu w tle powodują, że burzowe popołudnia wcale nie są takie złe. Polecam!