Recenzja książki Nigdy się nie bałam. Jak polskie lekarki pisały historię medycyny

Pionierki, osoby, które rozbijały szklany sufit wznosząc się ponad uprzedzenia i blokady w drodze do sukcesu, w drodze świata medycyny, w którym dominowali mężczyźni. Dość szeroko o jednej z bohaterek książki czytałam już w "Doktor Ania" Ałbeny Grabowskiej, zatem "Nigdy się nie bałam" była oczywistym wyborem. Czy można wyobrazić sobie lepszą książkę od tej, w której to właśnie kobiety jawią się jako silne, uparte i zmobilizowane do pomagania osoby oraz gdzie bieg historii wpływał na losy pierwszych polskich lekarek? Autorka "Doktor Irka. Wojna, śmierć i medycyna" doskonale i w ciekawym ujęciu przybliżyła temat kiedyś w książce obyczajowej, dziś w niecodziennym reportażu pełnym wspomnień. Jak bardzo okres przedwojenny, międzyczasie i Polska komunistyczna odcisnęły swe piętno na kobietach, których marzeniem były studia medyczne a kolejno lekarska praktyka zawodowa? Jak bardzo świat, w którym dominują mężczyźni, mógł uprzykrzyć życie ambitnym, młodym kobietom? To one udowodniły, że gdy zamyka się im przed nosem drzwi, znajdą sposób, by wypłynąć na medyczną scenę, nawet gdyby miało to ocierać się o wykonanie podkopu do tejże sceny.

Wspaniałe osobistości, pełne pasji, zaangażowania na rzecz dobra pacjentów i oddane w pełnej krasie swoim zainteresowaniom w obszarze medycyny. Powodów sięgnięcia po kierunek lekarski wśród bohaterek jest wiele, natomiast to, co je łączy to brnięcie uparcie do celu mimo przeciwności losu. Kobiety te nie tylko oddawały się nauce, niejednokrotnie również pełniły pieczę nad swoim potomstwem i godziły to wszystko z opieką nad domem, który miał być przystanią dla rodziny i miejscem częstej nauki o późnych porach, gdy inni już śpią.

Pierwsze polskie lekarki, uczestniczki powstania warszawskiego, pionierki w świecie nauki z zakresu medycyny, nie tylko medycy, ale również kobiety nauki, z tytułem doktora czy profesora, a przede wszystkim ludzie, którzy pragnęli pomagać innym i do dnia dzisiejszego w licznych przytoczonych przez Katarzynę Droga wspomnieniach nie boją się wspinać oraz nie żałują żadnej decyzji.