Ołtarz Edenu recenzja

Mam postanowienie, by zebrać i przeczytać wszystkie książki tego autora, bo jeszcze na żadnej się nie zawiodłam. Wychodzi na to, że chyba mogę zaliczyć go do grona moich ulubionych autorów.

Jak zwykle Rollins dał mi to, co w jego książkach uwielbiam najbardziej. Jest w nich tyle akcji, co w filmie sensacyjnym z najwyższej półki. Do tego te wszystkie strzały, wybuchy, ucieczki... Bez przerwy coś się dzieje, a na bohaterów czeka mnóstwo niebezpieczeństw. Bohaterów, którzy są naprawdę dobrze przedstawieni, charakterni i którzy mają ciekawą – i rzutującą na teraźniejszość – przeszłość.

Warto też zwrócić uwagę na to, że Rollins zawsze staje na wysokości zadania jeśli chodzi o research. Wprowadza on do swoich książek nutki fantastyki naukowej, ale wszystko uzasadnia w tak fachowy i dokładny sposób, że często poważnie się zastanawiam, czy coś takiego jest możliwe albo czy już gdzieś istnieje. W książce „Ołtarz Edenu” ważny jest wątek genetyki oraz zmutowanych zwierząt, który od razu skojarzył mi się z „Wyspą doktora Morreau”. Podobnie jak dzieło Wellsa, książka Rollinsa skłania do przemyśleń nad moralnością i etyką eksperymentów genetycznych.

Uwielbiam pióro Rollinsa także za to, że w braku skrupułów dorównuje George’owi R.R. Martinowi. Oboje nie mają żadnych oporów przed uśmiercaniem bohaterów, których czytelnik zdążył już polubić. Może w tej jego książce nie było to aż tak widoczne, ale w kilku innych, które miałam okazję czytać, już tak. Rollins nie bawi się też w żadne delikatne półśrodki. Jak bohaterowi coś urwie głowę albo wypatroszy go całego, autor z pewnością to opisze, nie szczędząc drastycznych szczegółów. Nie ma, że boli.

Książki Rollinsa polecam z całego serca tym, którzy uwielbiają thrillery, książki sensacyjne, a także te zawierające wątki sci-fi i którym nie straszne są naukowe opisy. W końcu autor wymyśla takie rzeczy, że potem musi się nieźle natrudzić, żeby sensownie wytłumaczyć je z naukowego punktu widzenia. Ale spokojnie, są one przystępne i absolutnie nie dominują fabuły. Mimo to takie książki trzeba po prostu lubić, żeby podczas lektury nie czuć się przytłoczonym. Ja uwielbiam!