Detoks recenzja

Długo decydowałam się na sięgnięcie po "Detoks", a przecież dodałam na swoje półki praktycznie jak tylko tytuł pojawił się na czytelniczych portalach. Mój zapał spowolniły niektóre recenzje, mimo iż byłam przekonana, że wcześniej czy później, ta przyjemność mnie nie ominie. I tak jak Przemysław Żarski przekonał mnie do siebie cyklem z Kreftem [kojarzony przeze mnie z kefirem:P] tak Domaradzki przemówił do mnie za pośrednictwem Kawęckiego. A prawdę mówiąc nawet nie szczególnie tą postacią, ale w ogóle specyfiką bohaterów i opisywanych środowisk. Myślę, że tak wyglądają nasze aglomeracje od podszewki. Oczywiście wstajemy rano i łudzimy się, że świat za oknem jest spójny z naszą mantrą o dobrych i szlachetnych ostatecznie zwyciężających nad naginającymi prawo, taplających się w brudzie, łaknących zysku, władzy i tak dalej.
Domaradzki niczego nie ułatwia w przyswajaniu brutalnej rzeczywistości. Z jego bohaterami nie pokolorujemy gładko wyciętych szablonów tworząc łagodny krajobraz starej Łodzi. Bo Łódź oczami Domaradzkiego to siedlisko zła. Śledztwo rozkłada na czynniki, akcentuje powiązania między znaczącymi jednostkami w mieście, jak i rządzące się swoimi prawami środowiska zawodowe dziennikarzy, prokuratorów, śledczych. Wszyscy oni są jak jedna rozrosła tkanka połączona układem krwionośnym i ten kto może więcej zaciska pętle na słabszym ogniwie.

Czy komisarz cyklu Krzysztofa Domaradzkiego jest bezbarwną postacią czy charakterystyczną? A jeśli charakterystyczną to czy w stereotypowy sposób, jak na policyjnych bohaterów europejskich, a nawet światowych kryminałów przystało? Tak jakby. To rasowy policjant, osobowość wydziału z głową nie od parady, introwertyk, który prywatnie toczy się po równi pochyłej, gdzieś po drodze sięgając dna i nie mając już nic do stracenia, w kwestiach służbowych też sobie folguje. Kto by zwracał uwagę na ścisłości w raportach, na przestrzeganie godzin pracy. Ogólnie procedury to bzdury; są dla innych. Co innego praca w drogówce, a co innego w sekcji kryminalnej.
Tomasz Kawęcki śledząc od lat nietuzinkowe zbrodnie potrafi dostrzec niuanse, które być może łączą obecną denatkę z innymi podobnie rozegranymi sprawami z przeszłości. Trzeba tylko znaleźć ogniwo wiążące wszystkie te przypadki. Współpracownicy obawiają się jednak, że nadinterpretacja Kawęckiego w sprawie zabójstwa Bułeckiej może spychać śledztwo na martwy tor. W tym przypadku albo Tomasz rzeczywiście dostrzega więcej i uda się dotrzeć do sprawcy, albo towarzyszą mu pijackie zwidy i tylko naraża się przełożonym.

I niespodzianka! "Detoks" nie przynosi rozstrzygnięć. Nie dostaniemy na tacy rozwiązań, bo pewnie na te przyjdzie pora we właściwych punktach kolejnych dwóch tomów. A wydawało się, że już tutaj jesteśmy coraz bliżej odkrycia kart, jednocześnie w końcówce fabuła zwalnia, następuje punkt krytyczny i jedyne co możemy dostrzec to zamazaną postać na końcu pociągu machająca do nas z rozbawieniem. Noo tego zajączka, będę dalej gonić w "Transie".