Seryjni mordercy recenzja

Tematyka dotycząca seryjnych morderców cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem. Społeczeństwo jest głodne wiedzy na temat tego, skąd bierze się zło, które popycha zabójców do zbrodni. Michelle Kaminsky podejmuje próbuję udzielenia odpowiedzi na trudne pytania odnoszące się do pozbawionych skrupułów dewiantów. Jak udana była to próba?

Książka została podzielona na 6 rozdziałów, gdzie uwzględniono podstawy wiedzy o seryjnych mordercach, najsłynniejszych i mniej znanych zabójców, seryjne morderczynie, seryjnych morderców na świecie oraz na sprawy nierozwikłane lub wciąż w toku. Formuła książki opierała się na 150 pytaniach oraz krótkich, zwięzłych odpowiedziach na nie. Początkowo ten pomysł wydawał mi się ciekawy, ale tylko początkowo. Pytania szybko stały się zbyt drobiazgowe jak np. „W czyjej piwnicy przechowywany jest mózg Johna Wayne’a Gacy’ego? „ lub „Gdzie można obejrzeć volkswagena garbusa, który należał do Teda Bundy’ego?”. Odpowiedzi na te pytania również pozostają wiele do życzenia. Nie da się wczuć w opowiadaną historię po przeczytaniu zaledwie strony czy dwóch, a taka dominuje tutaj forma. Zasypywanie czytelnika nieistotnymi szczegółami to praktyka, którą autorka szczególnie sobie upodobała. Nie sądzę by ktokolwiek chciał z aż taką wnikliwością poznawać życiorysy seryjnych morderców. Nakreślenie niezbędnego tła, owszem, jest konieczne dla próby zidentyfikowania zarzewia zła w człowieku. Ale tego nie powinno robić się tak, jak poczyniono to w tej pozycji. Zamiast kompendium wiedzy o seryjnych mordercach dostałam tylko zbiór mało interesujących ciekawostek, które nie były mi do czego potrzebne. Chyba, że ktoś kiedyś zapyta mnie, czy na przykład wiem jaką piosenkę Aileen Wuornos chciała, by zagrano na jej pogrzebie. W co wątpię.

Ta pozycja utwierdziła mnie jeszcze silniej w przekonaniu, że książki o takiej tematyce powinny być pisane przez specjalistów, a nie randomowe jednostki. Z podziękowań autorki wnioskuję, że nie posiada ona żadnego wykształcenia psychologicznego, kryminologicznego czy choćby dziennikarskiego. Po prostu postanowiła napisać książkę na chwytliwy temat i to zrobiła. Bo to się sprzedaje. Ja tego kupować jednak nie polecam. Wszystko to macie za darmo – w Wikipedii.