Bielma recenzja

W Bielmach objawił się Chrystus. To nie żart, ale zupełnie poważna sprawa. W najczarniejszej godzinie swego życia, pod lipą żywcem wyjętą z fraszki Kochanowskiego, Zenek ujrzał Chrystusa. Chrystus uczynił go prorokiem Samuelem i tak rozpoczęła się zawrotna kariera kościelnego w roli mistyka i charyzmatyka. Wszystko jednak diabli wzięli, bo w Bieszczady przyfalował niedowiarek Kosma Ejcherst.

Nie ukrywam, że po „Wnykach” miałam nadzieję na kontynuację cyklu z Kosmą i pojawienie się „Bielm” w zapowiedziach wydawniczych przyjęłam z ogromną radością. Kreację niedoszłego księdza, a obecnie policjanta uważam za jedną z lepszych w polskiej literaturze kryminalnej. Kosma, wespół z drugoplanową postacią księdza Kacpra, tworzą duet nie do pobicia i śmiem twierdzić, że to po części za ich sprawą powieści Michała Śmielaka są tak niebanalne. Dialogi odbywające między tą dwójką przyjaciół są tak zabawne, że salwy śmiechu są nieuniknione. Lekka ciapowatość Kosmy i poza grzecznego chłopca idealnie komponują się z charyzmą, przenikliwością i przebojowością księdza Kacpra.

Autor w ogóle ma niebywałą zdolność do kreowania wyrazistych i pozostających w pamięci bohaterów, nawet tych drugo- i trzecioplanowych. Każdy z nich ma tak indywidualną osobowość, że właściwie nie ma tu mowy o żadnej szablonowości.

„Bielma” to kolejna powieść osadzona w kręgu tematyki kościelnej. Autor tym razem bierze na tapet motyw objawień i cudów oraz ich wiarygodności i uznania tychże przez Kościół. Śmielak bardzo zgrabnie połączył współczesną fabułę z wątkami historycznymi, dotyczącymi pacyfikacyjnej i przesiedleńczej Akcji „Wisła” na ziemiach południowo-wschodniej Polski.

Całość oczywiście napisana jest stylem, jakiego próżno szukać w innych powieściach. Lekki sarkazm, zabawne dialogi, trafione w punkt opisy, ironiczne przemyślenia i wstawki narracyjne łączą się perfekcyjnie z mroczną i posępną aurą fabuły. W powieści panuje doskonały balans napięcia, ciekawości i zwrotów akcji. Fabuła jest też wyważona pod względem objętościowych. Bez wątpienia, co jest z korzyścią dla mnie, jako czytelnika, fabuła jest odpowiednio skondensowana, nie ma tu przydługich monologów, nadmiernie rozwiniętych opisów i wątków pobocznych, które tylko odwracają uwagę, a nic nie wnoszą.

Ach, i jeszcze jedno: jak zwykle chylę czoła na opisy jedzenia. Kosmos i niebo w gębie od samego czytania!

Cóż… ja stałam się fanką powieści Michała Śmielaka i włączam je do kanonu moich lektur obowiązkowych.

Dobrze, że autor wskrzesił Beniową i Sianki… takich wskrzeszeń w literaturze potrzeba. Są dużo lepsze niż cuda i objawienia.

Ortodoksyjnie wierzącym i niemającym dystansu do „tych” spraw książkę odradzam – tylko ich zdenerwuje.