Królowa wody recenzja

Aga razem z mamą, przybranym ojcem Pawłem i jego synem Aleksem przeprowadza się z Warszawy w „leśną głuszę” – na odludzie. Oczywiście nikt dzieciaków nie pytał czy chcą mieszkać razem i w tym miejscu. Dom chyli się ku ruinie, ale też ma swoje tajemnice, tajne przejścia, staw, nad który nie wolno chodzić – filetowe róże więdną, Wietrzysko chce następnej ofiary.  

Takie opowieści uwielbiam, tym razem autor napisał książkę z pogranicza mitologii słowiańskiej, ale z domieszką życiowej refleksji – fantasy, obyczaj, przygoda. Na pozór sprawa przeprowadzki i kłopotów z synem przyjaciela mamy ukazuje, że nie w każdym domu wszystko przebiega idealnie i wymaga to właśnie od rodziców uwagi, zrozumienia i ciągłej pracy, aby związek dwojga ludzi i ich rodzin był dobry, nie musi być idealny. Babcia Ady też miała swoje wyskoki, nadopiekuńczej istoty jak to każda babcia. 
Początek właśnie ukazuje tą przeprowadzkę i problemy z nią związane, dopiero później rozpoczyna się kontakt z tajemnicą nowego domu i legendą, którą wszyscy chcą zapomnieć. Strona fantasy oparta została na mitologii słowiańskiej, w której główną rolę odgrywała woda, jako ten element idealny, tutaj też mamy tajemnie miejsca, które mają tysiące lat. Punktem głównym jest jednak dawna zdrada, która wymaga ofiary – nie będę zdradzać, kto i co zrobił, ale brak miłości odgrywa tutaj ważną rolę. Historia romantyczno-tragiczna, na pewno, taka jak nasze losy, idealnie wpasowana w czasy współczesne. 
Nie ukrywam, to już następna powieść autora, która mną zawładnęła, piękna historia, do przemyśleń, do których zmusza autor, mimo, że wydaje się, że wszystko już zostało opisane – piękny język, niezwykłe opisy i ta rześkość w narracji – brawo.

Książka kończy się tak, że walka jeszcze trwa. 

Wydanie jak zawsze dopracowane, twarda oprawa, wspaniałe ilustracje.