Mroczna wiedza recenzja

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką. Skojarzyła mi się ona ze szkołą Scholamance z Nocnych Łowców od Cassandry Clare – dobrze, że to tylko skojarzenie. Gdzieś tam jeszcze ktoś napomknął o Harrym Potterze w kierunku tej książki, jak dla mnie nie do końca – tak mamy magię i „szkołę magii” (choć jak dla mnie to zbyt wygórowana nazwa), rywalizację pomiędzy uczniami oraz podzielenie na biednych i bogatych, choć w tym przypadku też nie do końca o to chodzi. Także mamy podobny schemat, ale nawet tutaj znajdą się różnice.

Dobra wracając do książki.

Historia jest szesnastoletniej Garadiel (El), tak jest to nawiązanie do Władcy Pierścieni. Jest na trzecim roku w Scholamance i za rok będzie tym kończącym szkołę.

Zostajemy wrzuceni prosto w głąb historii praktycznie w jednej trzeciej rozpoczęcia się roku szkolnego. Nie jest to zwyczajna szkoła – nie ma tutaj nauczycieli, uczniowie muszą sobie radzić sami, a złowrogi czają się na każdym kroku, aby zjeść smakowitego maga na jedną z przekąsek. Nigdzie nie możesz chodzić sam, nawet do łazienki, śpisz na czujce – w razie ataku. Jak ktoś umiera – trudno tak już jego los. Tutaj nie ma przyjaciół, są zawierane sojusze, bądź zbieranie się enklaw, które znajdują się w zewnętrznym świecie. Przez cztery lata szkoły nie widzisz światła dziennego, jedzenie może Cię zaatakować, a kąpiel bierzesz tylko z drugą osobą na czatach. Handel wymienny trwa, jeżeli masz coś cennego, możesz to wymienić na coś co może Ci przydać na koniec roku. A wyjście z tej szkoły też nie jest takie łatwe. Aula, gdzie czekają złowrogi od tych najmniejszych, po te największe. Tylko nieliczni wychodzą całą. Na każdym kroku musisz być czujny, bo nawet uczeń ucznia może zepchnąć w otchłań.

Jestem pod wrażeniem kreatywności, są tutaj dopracowane wszystkie szczegóły. Ogólnie jest więcej opisów niż dialogów przez co ciężko mi było na początku się wciągnąć, ale jak już się połapiesz o co chodzi to płynnie przechodzisz do końca. Czasami mnie irytowały przerywniki w dialogach. Zaczyna się rozmowa, a tu autorka daje przemyślenia bohaterki na dwie strony. Ok, jest to dobre, bo poznajemy El od każdej strony i możemy się z nią zżyć. Tylko czemu w trakcie konwersacji?

Historia do połowy ciekawa, po połowie jest bomba – akcja, za akcją. Jak można w taki sposób kończyć książki? Masz ochotę od razu sięgnąć po następny tom.

Ja dalej czuję oddech złowroga na karku. Brrrr…