Porzuceni na śmierć recenzja

Na placu zabaw znaleziono ciało opatrzone kartką „Niedobra mamusia“. To kobieta, która jakoś czas temu zaginęła, a cokolwiek ją spotkało — nie tylko pozbawiło ją życia, ale też zmieniło wygląd. Obcięto jej włosy, skąpe ubrania sprzed dziesiątek lat źle dobrano rozmiarem, lakier na paznokciach wyróżniał się żywym kolorem, a opuchlizna przy piercingu oraz tatuażu wskazywana na to, że zyskała je już po zniknięciu. Powód śmierci stał się widoczny po obejrzeniu szyi, ale co spotkało ją przez ostatnie dziesięć dni — stanowi tajemnicę. Tajemnicę dla oficer śledczej Eve Dallas.

„Porzuceni na śmierć“ to kryminał, gdzie walka z czasem przeplata się z trudną przeszłością zarówno mordercy jak i głównej bohaterki. Relacje rodzinne nie zawsze są piękne oraz łatwe, często niosą zbyt wiele negatywnych emocji, a ich cień ma wpływ na dorosłość. Na tym zbudowana jest cała powieść. I sprawa kryminalna, i rozterki osobiste, choć jak to pierwsze wypada ciekawie, tak to drugie jest blade i nudne.

Losy Eve Dallas to seria „Oblicza śmierci“, gdzie każda sprawa jest inna, każda wnosi sobą coś nowego, ale jednocześnie życie głównej bohaterki płynnie idzie do przodu. Jej przyjaciele są coraz bliżej zamieszkania w wymarzonym domu, praktykant okazuje się „urodzonym gliną“, wiedza oraz wsparcie partnera pomagają w sprawie. Brzmi jak ciekawy ubarwiacz, ale w praktyce prywatne perypetie Dallas wypadają blado i dla mnie nieciekawie. Są, bo są i na tym temat mogłabym zakończyć. Niewarte większej uwagi, z dwoma scenami, które jasno pokazują, jaki inny rodzaj literatury Nora Roberts pisuje.

Sprawa kryminalna wypada jednak ciekawie. Nie jest idealnie poprowadzona, to raczej sensacyjny umilacz czasu, ale wciąga i angażuje. Autorka stworzyła interesującego zbrodniarza, dodała perspektywę ofiary, postawiła na kilka banalnie prostych zagrań, które jednak się sprawdziły. Nie był to kryminał najwyższych lotów, ale na tyle przyjemny, na tyle interesujący, że stał się dobrym pomysłem na weekendowy wieczór.

Nie miałabym oporów przed siegnięciem po kolejne teksty Nory pod pseudonimem J.D. Robb. „Porzuceni na śmierć“ nie zapadnie mi w pamięć, ale w momencie lektury dobrze się bawiłam. To rozrywka niczym maraton CSI: Kryminalne zagadki (czegokolwiek), czyli rozrywka, którą lubię.

przekł. Bogumiła Nawrot

Książka pochodzi z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.