Gwiazdy Oriona recenzja

Schyłek PRL-u, Śląsk i okolice. Dwóch seryjnych morderców, którym niestraszne są zmiany ustrojowe, wciąż pozostaje nieuchwytnych. Sytuacja ta ulega zmianie w momencie, gdy ofiarą mężczyzn staje się siostrzenica premiera. Wówczas zostaje powołana specjalna grupa śledcza, w skład której wchodzi szeregowy Emil Stompor. Rozpoczyna się polowanie.

W czym tkwi siła tej książki? Z wysokim prawdopodobieństwem można stwierdzić, że rolę zasadniczą odgrywa jej autentyczność. Aleksander Sowa wykorzystał życiorysy, wspomnienia oraz zeznania dwóch prawdziwych seryjnych morderców, siejących postrach w ówczesnej okolicy: wampira z Zagłębia (prawdopodobnie Zdzisław Marchwicki) oraz wampira z Bytomia, pseudonim „Frankenstein‟. Pisarz połączył te dwie postaci. To ten zabieg wywołuje w czytelniku największe przerażenie. Niewiele jest tutaj fikcji. Istnieli tacy mordercy, zostali skazani na karę śmierci i ktoś rzeczywiście stracił życie, w tym przypadku mowa o kilkunastu kobietach. Realistyczność nie pozostawia złudzeń, jedynie daje do myślenia.

Cechą, która natychmiast rzuca się w oczy, jest język tej książki. Autor zastosował mieszankę w stylu, w skład której wchodzi żargon policyjny, dosadny, siarczysty, naszpikowany przekleństwami język. Bohaterowie są bardzo wyraźnie zarysowani, co finalnie wpływa na korzyść książki. Ostatecznie jednak satysfakcja z lektury jest kwestią indywidualną.

„Gwiazdy Oriona‟ Aleksandra Sowy to bardzo dobrze zapowiadający się debiut tego autora. Należy pamiętać, że nie jest to książka dla ludzi o słabych nerwach. Wrażliwe osoby może odrzucić styl pisarza. Fanów gatunku nie muszę przekonywać do sięgnięcia po tę pozycję, gdyż wciąga od początku do końca. Warto zwrócić uwagę na ten tytuł.