Ukryte na widoku recenzja

„Ukryte na widoku” Jeffreya Archera to ostatnia szansa dla sierżanta Williama Warwicka by wkraść się w moje łaski (Sierżanta? Zapytacie. Tak, bo Warwick awansuje). To bezpośrednia kontynuacja „Nic bez ryzyka” – Warwick pnie się po szczeblach kariery, bierze ślub z Beth, wyruszają w krótką podróż poślubną podziwiając znane dzieła sztuki. W tle trwa śledztwo – tym razem związane z narkotykami. Jeśli liczycie na dreszczyk emocji związany z próbą uchwycenia barona narkotykowego – niestety się zawiedziecie. Nie ma tu pościgów rodem z historii o Pablo Escobarze, nie ma tu stołów uginających się pod ciężarem narkotyków czy zawiłych szlaków przemytu. To śledztwo iście szlacheckie, w białych rękawiczkach i kapeluszu, ciągle uprzejme i wyważone. A!, zdarzają się trupy.

" - Komisarz chce – kontynuował Jastrząb – żebyśmy zidentyfikowali przestępcę, którego nazwiska nie znamy, zresztą miejsca pobytu również nie, choć przypuszczamy, że mieszka i pracuje na południe od rzeki, w rejonie Wielkiego Londynu. Wiemy natomiast, czym się zajmuje na co dzień."

Nowa seria Archera o dzielnym detektywie nie przypadła mi do gustu, choć bardzo starałam się znaleźć w niej jakieś pozytywy. Może to dlatego, że powieści retro nie należą do moich ulubionych. Uwierał mnie styl, który dodaje powagi powieści i wszechobecna przewidywalność. Irytowało nakierowane uwagi czytelnika na dylematy moralne bohaterów, a nie koncertowanie się na śledztwie. Kolejne rozdziały zwyczajnie nużyły, zamiast przykuwać uwagę i rozbudzać zainteresowanie. W „Ukrytym na widoku” życie Warwicka nieco się zmienia, ale temperament pozostał mu taki sam. Zdobywa zawodowe doświadczenia, coraz bardziej zakochuje się w żonie. Jednak charakteryzuje go irytujący styl bycia, co sprawia że nie można go polubić. Do tego mam wrażenie, że autor do jednego worka próbował wrzucić zbyt wiele: problem imigrantów w pracy policji, trudności w awansowaniu kobiet na wyższe stanowiska, pobłażliwe traktowanie francuskiej arystokracji.

„Ukryte na widoku” to nie mój klimat, nie moja czytelnicza bajka. Jeśli lubicie powieści z wąsem, które trącą myszką – to historia dla Was. Może polubicie Warwicka?