Książę Mgły recenzja

Przyznać się muszę, że jestem wielbicielką twórczości Zafona. Zaczęło się w 2005 roku od Cienia wiatru, potem długo wyczekiwana Gra anioła w 2008 r., Marina w 2009 i Książę Mgły.
Nie wiem czy publikacja tych powieści właśnie w takiej kolejności to sprytny zabieg marketingowy czy kompletny przypadek. Bo nie ukrywajmy, gdyby najpierw pojawił się w sprzedaży Książę Mgły lub Marina powieści tego autora przyciągnęłyby zupełnie innego czytelnika.

Ale nie będę tu porównywać książek tego autora ze sobą bo nie o to chodzi. Jako, że Książę mgły jest debiutem literackim autora (1992), jest pozycją typowo dla młodzieży (o czym też autor wspomina w przedmowie), tak właśnie staram się na tę pozycję patrzeć.
Jednocześnie jestem pewna, że wielu czytelników dorosłych, tak jak ja, z chęcią sięgnęło czy sięgnie po tę pozycję i zaczerpnie wiele przyjemności i radości z tej lektury. Tym bardziej, że książka pisana dla młodzieży nie jest pisana typowym młodzieżowym językiem, za co duży plus. Nie ma tu też jakiegoś wielkiego morału, prawienia kazań czy wykładów nauczycielskich. Są za to piękne wartości, zestawienie dobra ze złem.

Do małego miasteczka – osady rybackiej - sprowadza się rodzina Carverów, rodzice i ich dzieci: Irina, Alicja i Max. Zamieszkują w domu kiedyś należącym do rodziny Fleischmannów, których dotknęła wielka tragedia. Dzieci poznają Rolanda, kilkunastoletniego chłopca, wnuczka miejscowego latarnika. Tych młodych połączy prawdziwa przyjaźń, niewyjaśniona przeszłość kryjąca się w każdym zakątku miasteczka i na dnie morza, oraz wiele niebezpieczeństw. Życie rodzeństwa zmieni się bezpowrotnie i już zawsze będzie im towarzyszyć to, czego byli uczestnikami…
Nie chcę zdradzać treści. Naprawdę warto samemu się w niej zatopić i odpłynąć na jakiś czas…

Autor jak zawsze świetnie buduje napięcie, wypełnia każdą stronę tajemnicą i magią, sprawia, że wszystko jest irracjonalne i trudno w to uwierzyć. Nic tu nie jest takie, jak się wydaje ale jednocześnie nic nie dzieje się przez przypadek. Owiane mgłą i niepokojem, kusi i nie pozwala się oderwać.
Zakończenie zaskoczyło mnie, przyznaję. I jest to tylko kolejnym dowodem wielkiego kunsztu tego pisarza oraz tego jak magicznym potrafi uczynić opisywany świat i bohaterów.

Powieści Zafona niosą ze sobą pełen uniwersalizm i wiele pozytywnego przesłania. Tak i Książę mgły mówi nam wiele o prawdziwej przyjaźni i o poświęceniu w jej imieniu.
O przeznaczeniu, z którym nie można wygrać ale również o walce, jaką mimo wszystko warto podjąć.

A czysto wizualnie, podoba mi się okładka. Jest pełna tajemniczości, pełna jakiejś grozy, intryguje i po przeczytaniu powieści można stwierdzić, że doskonale oddaje jej klimat i tematykę. Zresztą mogę to powiedzieć o wszystkich okładkach, wydanych w Polsce powieści Zafona.

Liczę, że Muza nie pozwoli nam zbyt długo czekać na Pałac północy i Światła września – kolejne części tej trylogii.