Recenzja książki Księżniczka

Czy jedna chwila zrujnować może nasz starannie poukładany świat?

Historia Blanki uświadamia, że owszem, może. Trzydziestoletnia pani psycholog w końcu osiąga finansową niezależność i staje na nogi. Wraz z przyjaciółką prowadzi klinikę, która zdobywa coraz większą renomę. Wiele włożyła w to pracy, dlatego osiągnięty wynik cieszy ją i napawa dumą podwójnie. Wszystko chrzani się w dniu ślubu brata... Przeszłość, od której się odcięła i próbowała zapomnieć znowu puka do jej drzwi. Ta przeszłość nazywa się Orłowski i jest jej ojcem. Ojcem, który dorobił się na gangsterce, a teraz za wszelką cenę chce wciągnąć w tę przestępczą machinę Blankę. Uruchamia sieć intryg, a na początek zmusza córkę, by pomogła jednemu z jego żołnierzy, który potrzebuje psychoterapii.
Między Blanką a Danielem tworzy się dość silna więź. Relacja pacjent- terapeuta zostanie mocno zachwiana. Czy granice, które są jasno wyznaczone zostaną przekroczone?

Rewelacja. Świetnie czytało mi się tę książkę, a to zasługa wspaniałego stylu pisarskiego pani Anieli, ale przede wszystkim znakomitego humoru. Uśmiech nie schodził mi z pyska przez całą lekturę. Zostałam zahipnotyzowana. Całkowicie zatraciłam się w tej historii.

Blanka... Co to za kobieta. Dynamit przy niej to nic nieznacząca zabawka. Pełna sprzeczności. Temperamentna, stanowcza i zdecydowanie nie chorująca na język. Mimo to ma w sobie ogromne pokłady empatii. Lubi poznawać historie swoich pacjentów i z dużym zaangażowaniem stara się im pomóc. Z kolei nie robią na niej wrażenie krzywdy wyrządzane drugiemu człowiekowi przez mafię. Na tortury nie reaguje tak jak człowiek empatyczny reagować powinien. Z jednej strony twarda i niezależna, z drugiej uczuciowa i pragnąca znaleźć kogoś, kto da jej wsparcie i zapewni poczucie bezpieczeństwa. Unika świata przestępczego, ale coś ją w tamtym kierunku ciągnie. Dopadało mnie wrażenie, że mam do czynienia z dwiema zupełnie różnymi Blankami.

Zakończenie książki, to jedno z tych, po których masz ochotę udusić autorkę, męża, brata, kota, czy kto tam akurat pod ręką się znajdzie. Tak się nie robi. Teraz trzeba zagryzać zęby i czekać na kontynuację, a po drodze zaopatrzyć się w dużą ilość farby do włosów by zamalować siwe pasma, które z nerwów wyjdą jak grzyby po deszczu. A tak na poważnie to gorąco polecam wam "Księżniczkę". Nie jest to książka stricte mafijna, ale jestem przekonana, że mimo wszystko osoby lubiące romanse mafijne będą z lektury zadowolone. Polecam serdecznie.