Władcy strachu. Przemoc w sierocińcach i przełamywanie zmowy milczenia recenzja

Są takie sprawy, o których się nie mówi. Skrzętnie schowane, tak by nigdy nie ujrzały światła dziennego. Ci, co wiedzą, zamykają usta z obawy przed konsekwencjami. Boją się, że coś, lub ktoś może zaburzyć ich spokój. Tylko co w przypadku kiedy zdarzenia mimo skrzętnego ukrycia wypływają na powierzchnie? A ofiary nie boja się milczeć?

Wyspa pomiędzy Anglią a Francją to istny raj. Z dala od natłoku ludzi, wiodła sielskie życie. Tu czas, płyną spokojnie, każdy dzień miał swój niezachwiany rytm i porządek. Jednak ta idylla musiała się kiedyś skończyć. Prawda o krzywdzie dzieci z sierocińca musiała wyjść na jaw. Nie dało się dłużej ukrywać jaki los spotkał niewinne istoty. Takie, które już na starcie miały pod górkę. Alkoholizm, narkomania, niewydolność finansowa to codzienność maluchów. Bezpiecznym miejsce, do którego miały trafić, był Haut de la Garenne.

Zamiast bezpieczeństwa, czuły strach. Zamiast opieki, było bicie i karanie. Zamiast ciepła i spokoju, doświadczyły molestowania i brutalnych gwałtów. Powiedzieć, że relacje wychowanków sierocińca są straszne to banał, który nie oddaje w pełni cierpienia niewinnych istot. Wstrząsające, brutalne, pozostające w głowie to zdecydowanie lepsze określenia, ale i tak nie pokazujące, krzywd, jakie doznały.

Czytając, zastanawiałam się, jakim trzeba być potworem, by skazać dzieci na takie cierpienie. Jak bardzo trzeba być wyżytym z ludzkich uczuć, by bez skrępowania brutalnie gwałcić małoletnich. Jak bardzo trzeba być zadufanym w sobie bucem, by patrząc ofierze prosto w oczy powiedzieć: ja tego nie zrobiłem, to nie ja. Ja dałem ci spokój i bezpieczeństwo. Jak bardzo w ich ocenie te słowa mogą się różnić.

Autorzy wykonali ogrom pracy, by pokazać, jak wyspa Jersey jest zepsuta. Przez lata panowała tam zmowa milczenia. Wszyscy wiedzieli i nic z tym nie zrobili. Woleli milczeć niż stanąć w obronie dzieci. Bardzo długo ofiary czekały na surowe potraktowanie sprawców. A jedyne co dostali to obelgi i prześmiewcze stwierdzenie: to nie ja. Czy to jest sprawiedliwość?