Łąka umarłych recenzja

3 daty - 1942, 1970, 1996, co je łączy? Zbrodnia, kara, ludzie. Każdy plan czasowy ukazuje zło czające się gdzieś w cieniu ludzkiej egzystencji. Zanim dostrzeże się jego niszczącą potęgę jest już za późno by mu zapobiec, można ratować okruchy, jednak całość jest już stracona. Co powoduje, że spokojna społeczność staje się krwiożerczą bestią żądną cierpienia? Słowa rzucone w tłum, które niczym chwasty rozpleniają się wśród właściwych upraw? A może w głębi każdy z nas nosi zalążek zła? Albo ma jeszcze inne źródło, pojawiające się nagle bez powodu i tym bardziej groźne bo niemożliwe do przewidzenia? Każdy wie czym jest zło, jednak jego definicja różni się od punktu, w którym znajduje się człowiek. To co dla jednych jest zbrodnią dla innych jest należnym prawem lub sprawiedliwą karą. 1942 sam środek wojennego piekła, 1970 czasy komunizmu, 1996 czas pokoju i wyzwolenia ... Ale każda ta data kryje zło, które nie ma swojego początku, lecz zdaje się mieć koniec. Jaka kara jest adekwatna za morderstwo, zniszczone życie, zerwane więzi? Skupiająca się na fizycznej stronie człowieka czy dotykająca jego psychikę? Autor zadaje wiele takich pytań, nie wprost, ale przez opowiedzianą historię, w której splata się historia społeczeństwa i jednostek, zbrodni i kary, a także ofiar i katów. Bo gdy przychodzi czas rozliczeń z przeszłością nie zawsze sprawca zostaje sprawiedliwie osądzony a wyrok jest współmierny do winy. Jednak sprawiedliwość kiedyś zatriumfuje, chociaż pojawia się ciszej niż krzywda i nie zawsze od razu jest widoczna. W czasie czytania "Łąki umarłych" pojawia się wiele pytań, nie na wszystkie są odpowiedzi. Kolejne strony wzmagają poczucie grozy, tym większej, że ma wiele swoich "odpowiedników" w niedawnej historii i ciągle jest aktualna. Autor porusza niełatwe tematy, przedstawia je z perspektywy uczestników zdarzeń, świadków, kolejnych pokoleń, jednak zło cały czas jest odczuwalne, jest pierwszoplanowym bohaterem. Mijają lata, zmienia się świat, jednak ono ciągle jest.