Czarna wdowa recenzja

"Czarna wdowa" Marka Stelara to kolejna część historii Heinricha Vogla.

W poszukiwaniu swoich korzeni Vogel udał się do Niemiec, a dokładniej na Łużyce. Łużyczanie to najmniejszy z narodów słowiańskich, który nie posiada własnego państwa, ale kultywuje swoje tradycje, kulturę, język oraz tożsamość. Zapowiadało się interesująco, zwłaszcza że autor, jak zawsze, starannie przygotował się do tematu. Jednak tym razem, dla mnie, okazało się to pewnym wyzwaniem. Już od pierwszych stron poznajemy rodzinę głównego bohatera, która posługuje się zarówno językiem niemieckim, jak i łużyckim. Na szczęście Stelar nie przytłoczył tekstu trudnymi do zapamiętania wyrażeniami i przydomkami, a wraz z postępem fabuły, akcja staje się coraz bardziej przejrzysta i wciągająca. Vogla poznałam w pierwszym tomi, teraz przyszła pora na poznanie szerszej rodziny. Muszę przyznać, że w tej rodzinie nie sposób się nudzić.

Książka skupia się głównie na losach kobiet i ich skomplikowanych relacjach rodzinnych, w które wplecione są zbrodnie, miłość oraz handel seksem. To powieść pełna emocji – zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych. Wiele postaci w niej to zagubieni ludzie, którzy na co dzień nie pokazują swoich prawdziwych uczuć.

Choć książka jest bardzo dobra, a wstawki związane z kulturą i językiem Łużyc stanowią ciekawe urozmaicenie, osobiście wolałabym, żeby cała historia była osadzona w polskich realiach. Liczba bohaterów i rodzinnych powiązań jest wystarczająco złożona, a dodanie obcego języka trochę odciąga uwagę od głównej fabuły.

Stelar, jak ma w zwyczaju, zgrabnie splata wątki kryminalne z głęboką analizą psychologiczną bohaterów. To, co zasługuje na szczególną uwagę, to sposób, w jaki autor buduje relacje rodzinne – pełne napięć, tajemnic i niewypowiedzianych pretensji. Historia, mimo że miejscami zawiła, z każdą kolejną stroną wciąga coraz bardziej, a odkrywanie rodzinnych sekretów daje satysfakcję.

Wielką siłą powieści jest jej złożoność emocjonalna. Autor nie boi się pokazywać bohaterów w ich pełnej ludzkiej niepewności i zagubieniu. To sprawia, że postacie stają się niezwykle realistyczne a ich postępowanie zrozumiałe.

Podsumowując, "Czarna wdowa" to nie tylko dobry kryminał, ale także poruszająca opowieść o rodzinie, tożsamości i skomplikowanych relacjach międzyludzkich. Chociaż momentami książka wymaga skupienia, to ostatecznie wynagradza je ciekawą fabułą i pełnokrwistymi postaciami. Jeśli ktoś szuka powieści, która łączy w sobie intrygę kryminalną z bogatym tłem emocjonalnym, to z pewnością znajdzie w tej książce coś dla siebie.