Las zaginionych recenzja

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, choć na półce mam jej poprzednią książkę. Już teraz wiem, że nie będzie na mnie długo czekać.
*
W Lesie Kardyńskim ginie nastolatka, a kilka tygodni później inna kobieta również nie wraca z konnej przejażdżki. Wszystkie ślady prowadzą do lokalnego biznesmena, króla jedzenia w słoikach i jego rodziny. Policja kręci się w kółko, a czas ucieka... Im więcej czasu upływa tym szanse na odnalezienie kobiet maleją...
*
Mogłam śledzić losy rodziny Iwaszyn i Małeckich, ale także pracy śledczych. Autorka prowadziła opowieść w zasadzie z dwóch perspektyw, Mariusza Iwaszyna, męża drugiej zaginionej kobiety i policjanta prowadzącego śledztwo. Z jednej strony od lektury otrzymałam studium psychologii człowieka zmagającego się z ogromną traumą i tego jak wpłynęła ona na jego życie, postrzeganie świata czy okazywanie emocji. Z drugiej zaś strony mogłam podpatrzeć pracę policji w toku postępowania przygotowawczego w sprawie zaginięcia obu amazonek.
*
Każda z nich była na swój sposób wciągająca i podtrzymywała moje zainteresowanie. Klimat duszny i ciężki, stopniowo przygotowujący na wielki finał, który nie jednego czytelnika może zaskoczyć. Częściowo przewidziałam zakończenie tej historii, ale chyba nie to było najciekawsze i najważniejsze w Lesie Zaginionych.
*
Autorka skupiła się przede wszystkim na psychologicznych portretach postaci rodziny Małeckich i państwa Iwaszyn. Poruszyła ważne tematy skłaniające do refleksji i nie pozostawiające czytelnika bez reakcji. Jak bardzo sekrety, niedomówienia i tłumienie emocji wpływa na nasze życie i relacje z innymi. Gdzie istnieje granica moralności dla chęci zysku, w pogoni za pieniędzmi. Co potrafi zrobić z człowiekiem głęboka nienawiść, która zakorzenia się w nim tak głęboko, że nie ma możliwości jej wyplenić.
*
Po lekturze poczułam ogromną złość, bo egoizm wypływający z niektórych postaci wpłynął głównie na zupełnie niewinne i niczego nieświadome małe istoty. Zdaję sobie sprawę, że przeżyte traumy, które na każdego wpłynęły w inny sposób, były motorem napędowym do działania, a jednak nikt nie znalazł w sobie wystarczająco dużo siły w sobie, aby je przepracować. Chyba to w Lesie Zaginionych podobało mi się najbardziej, że zostałam pasażerem kolejki górskiej całego wachlarza emocji i nie pozostałam obojętna na los bohaterów powieści. Lubię kiedy książka wywiera na mnie tak ogromny wpływ pod względem emocjonalnym.
Polecam szczególnie ze względu na te emocje!