Last Resort recenzja

Na wstępie wspomnę, że bardzo lubię pióro autorki, bowiem zaczytywałam się w jej serii erotycznej Driven kilka lat wstecz i sięgam po jej książki w ciemno. Ta seria to coś zupełnie innego, bardziej subtelnego i iście wakacyjnego.
Sutton postanawia, że w końcu zrobi coś dla siebie i przyjmuje propozycję pracy przy nowym projekcie. Kolejnym krokiem jest wyrwanie się z toksycznej relacji. Tego samego dnia wieczorem towarzyszy koleżankom w nocnym klubie, w którym poznaje intrygującego mężczyznę, z którym spędza upojną. Kiedy zaś następnego dnia spieszy się na pierwsze spotkanie biznesowe, które ma otworzyć jej drzwi do awansu, okazuje się, że jej szefem będzie ten sam mężczyzna, z którym przezyla najlepszy seks w życiu. Jednak przy stole siedzi nie jeden, a trzech identycznie wyglądających przystojniaków... Z jednym z nich poleci na Wyspy Dziewicze, aby uratować jeden z hoteli należących do braci Sharpe.
Na początku było nieco tajemniczo, kiedy dziewczyna nie miała pojęcia, z którym z braci spędziła noc. Później pojawił się element uwodzenia i rywalizacji, który z bohaterów dopnie swego. Sutton i Calahan krążyli wokół siebie, bawiąc się w gry słowne i złośliwości, będąc zupełnie nieświadomym rodzącego się między nimi uczucia.
Sutton i Calahan łączy wspólna cecha, brak wiary we własne umiejętności i w siebie. On ukrywa to pod maską arogancji i obojętności i podobnie jak ona nikomu nie pokazuje swojej słabości.
Wbrew pozorom w książce nie ma zbyt wielu scen seksu, a autorka pokazała więcej flirtu, przekomarzania się i docierania dwójki skrajnie różnych bohaterów, wplatając w to sporą dawkę pożądania.
Last Resort porusza następujące tematy: brak wiary w siebie, budowanie poczucia własnej wartości i dbania o swoje potrzeby, ale także radzenie sobie z żałobą i trudne relacje rodzinne.
To bardzo przyjemny wakacyjny romans, który ma do zaoferowania znacznie więcej niż się wydaje na pierwszy rzut oka. Dwójka gorących bohaterów, podupadający hotel na Wyspach Dziewiczych, plaża, piasek, a na dokładkę gra w kotka i myszkę, czego chcieć więcej? 🙂
Polecam i z niecierpliwością czekam na kolejne dwie części o braciach Sharpe.