Służące recenzja

Zamierzałam książkę wysłuchać w formie audiobooka i nawet zaczęłam jej słuchać. Pani Anna Seniuk jako Aibileen była znajomita. Niestety, nie mam tyle czasu, więc ostatecznie książkę przeczytałam. Znam też film i Eugenia Skeeter na zawsze będzie dla mnie miała twarz Emmy Stone, a Minny twarz Octavii Spencer.
Powieść jest przede wszystkim ciekawie napisana, z humorem, werwą i dramatyzmem przesyconym komedią. To wielka sztuka tak napisać powieść, że jest zarazem lekka i głęboka, pełna trudnych prawd o życiu bohaterów, ale zarazem bardzo wesoła. A ta powieść taka jest. Czyta się ją jednym tchem.
Powieść porusza kilka problemów, które, myślę, są ważne dla Amerykanów i chyba są takim ich tabu. Wszystko nie jest przerysowane, nie obraża i nie wygładza przeszłości. To wielka sztuka.
Po pierwsze 'Służące' podejmuje problem rasizmu i przeszłości amerykańskiego Południa. Mamy tu nisko opłacane i pogardzane służące i służących. Powieść mówi wprost o ich traktowaniu i warunkach życia. Widzimy ich w pracy, w domach i w 'czarnej' dzielnicy. Bohaterowie powieści mają dramatyczną przeszłość. Straty i śmierci w rodzinie, niemożność realizacji marzeń zawodowych, życie od pierwszego do pierwszego. Główna bohaterka Aibileen jest piastunką białych dzieci. Jej problemem jest też rasizm. Kobieta kocha swoich podopiecznych bardziej niż matka i już to jest źródłem straty, gdy takie dziecko dorasta. A ona dodatkowo musi potem widzieć, a często doświadczać tego, jak jej pupile stają się dorosłymi 'panami', do których musi zwracać się jak do kogoś ważniejszego, ale przede wszystkim obcego. Ten dylemat bohaterka wyraża nie wprost, gdyż to osoba nie rozczulająca się nad sobą.
Z kolei Eugenia Skeeter to dziewczyna 'biała', która marzy o zostaniu dziennikarką i wyrwaniu się ze świata swoich rodziców. Ją też obejmują skutki układów społecznych, takich, w jakich dorastała. Świat jej koleżanek ze szkoły to małżeństwa i macierzyństwo, do których nie dorosły, to brak ambicji zawodowych i bycie kimś, kto żyje pozorami. Wyjście z kanonu ról społecznych oznacza w tamtym świecie ostracyzm towarzyski, groźną broń w małych społecznościach. Jej wiara w sukces zawodowy to optymistyczna część powieści, dająca nadzieję i wątek wiążący fabułę.
Podsumowując, powieść jest lekka, ale i poważna. Podejmuje ważne wątki z amerykańskiej historii XX wieku. I przede wszystkim to wspaniała powieść o sile kobiecej solidarności.