Michael recenzja

Muszę przyznać, że od samego początku (w zasadzie od pierwszego rozdziału, bo prolog byś świetny) miałam duży problem, żeby wciągnąć się w fabułę. Chyba zbyt niecierpliwie wyczekiwałam mrocznych fajerwerków. Jednak te, pojawiły się dopiero pod koniec historii. Być może to kwestia tego, na co się nastawiałam, a czego nie odczułam tak, jakbym chciała.

Kylie to młoda dziewczyna, która zostaje porwana i zamknięta w ogromnej rezydencji. Bohaterka utożsamia się z nami, czytelnikami, swoim zamiłowaniem do książek. Niestety, poza tym, nie poczułam z nią jakiejś wyjątkowej więzi. Trochę zbrakło mi tego, żeby bardziej ją poznać.

Michael został odrobinę lepiej wykreowany. Cóż, w końcu jest naszym tytułowym bohaterem. To wokół niego, niczym wąż, powinna toczyć się akcja. Bardzo fajnie byłoby, gdyby jego profil psychologiczny został rozbudowany bardziej szczegółowo. Chodzi mi o to, skąd to wszystko się u niego pojawiło. Bo samo aktualne zachowanie bohatera, jakkolwiek to nie zabrzmi, było bardzo zadowalające.

Pierwsze, co nasuwa się na myśl przy czytaniu i analizowaniu zachowania Kylie, to syndrom sztokholmski. Muszę przyznać, że jest on tu dostrzegalny, przynajmniej początek może go sugerować. Jednak czy faktycznie tego z czymś nie mylimy? W pewnym momencie moje myśli były ukierunkowane tylko w tę stronę, ale jedna scena sprawiła, że zaczęłam patrzeć na to zupełnie inaczej. W końcu strach w połączeniu z pociągiem fizycznym nie zawsze muszą oznaczać to samo. Ofiara tego syndromu powinna robić wszystko na korzyść oprawcy, a tu tak nie było.

Same sceny pomiędzy Michaelem a Kylie uważam za bardzo, bardzo dobre. Tu faktycznie dało się odczuć relację, która miała zostać między nimi ukazana. Czarny charakter mężczyzny i słaba wola, poddanie się (albo właśnie walka o wolność) kobiety. W bardzo ciekawy sposób zostały przedstawione zmiany zachodzące w bohaterce, która chcąc odejść, stopniowo zatracała się nie tylko w czarnych oczach porywacza.

Bardzo, ale to bardzo spodobał mi się sam pomysł, jaki urodził się w głowie Autorki. Uwielbiam tego typu historię, chociaż jednocześnie mogą one (a w zasadzie powinny) wzbudzać odrazę.

Książka nie powinna być kategoryzowana jako romas. Zdecydowanie bliżej jej do thrillera psychologicznego. Przynajmniej w moim odczuciu. Zabrzmi, jak masło maślane, ale romas powinien kojarzyć się z czymś romantycznym, a ta historia romantyzowana być nie powinna.

Na koniec to, co jest moją wieczną zmorą - liczne powtórzenia. Kurczę, naprawdę dużo przyjemniej czytałoby się książkę, gdyby nie było ich aż tyle.

"Michael" to na pewno historia, która pokazuje, że zło czai się na każdym kroku. Pod piękną powłoką zewnętrzną może ukrywać się najbardziej zniszczona psychika, a żeby przetrwać - jesteśmy w stanie poświęcić bardzo wiele.