Lightlark recenzja

Szczerze mówiąc, nie sięgnęłabym po tę książkę, gdyby nie afera, jaka nie wybuchła na goodreads. To wtedy, po zapoznaniu się z zarysem fabuły, postanowiłam dać jej szansę. Zwłaszcza że teraz mam okropną chrapkę na książki z zagadkami, a ta w dodatku oddawała klimat "Igrzysk Śmierci".
Isla, królowa Dzikich staje naprzeciw pięciu pozostałym władcom pozostałych krain. Ten, kto rozwiąże zagadkę i odnajdzie serce wyspy Lightlark, pozbędzie się klątwy ciążącej na każdym królestwie oraz posiądzie moc.

Wiem, że jest to debiut Alex Aster. I jak na debiut jest okej. Owszem, może się wydawać, że autorka powieliła pewne schematy, zaczerpnęła inspiracji z innych historii. Ale w moim odczucie jest to jednak coś innego, nieukradzionego.

Główna bohaterka Isla, wydaje się być dość naiwna i łatwo wierna, czasem aż do przesady. Fakt, można uzasadnić to tym, że całe życie spędziła pod kloszem, ale z drugiej strony uczono ją przez cały ten czas, by nikomu nie ufała. Najbardziej moją ciekawość wzbudził Mroczny- postać tajemnicza, z nie do końca ujawnionymi motywacjami. Z kolei odniosłam wrażenie, że Oro istnieje tylko po to, by ten pierwszy miał konkurencję. Między nim, a młodziutką królową Dzikich nie czułam żadnej chemii. Co do kreacji władców innych królestw zaskoczenia też nie odczułam. Złocisty król ma złociste imię, a lodowa władczyni to zimnokrwista intrygantka... ;) Albo po prostu moje serce należy do Mrocznego, haha.

Na początku cała historia może przytłoczyć- dużo, dużo informacji, powrotu do historii i zagmatwanych reguł. Czym jest Centennial jest i jakie obowiązują zasady, pojęłam gdzieś w okolicach połowy lektury. Fabuła była ciekawa, przynajmniej na początku. Zagadki, tajemnice, poszukiwania... to naprawdę było dobre. Z czasem jednak akcja stawała się coraz bardziej przewidywalna. Ale! Ale! Finał był cudowny (mimo, że jego część odgadłam już wcześniej), a te zakończenie, aż błaga, by sięgnąć po kolejny tom. Co do wyzwań czyhających na wyspie Lightlark, chyba miałam inne oczekiwania. Co nie oznacza, że były złe.
Mam nadzieję, że w drugiej części autorka rozwinie wątki zarówno przeszłości Isli jak i pozostałych władców, bo te wątki wydały mi się najciekawsze.