Otchłań. Księga II recenzja

Wiele osób, z którymi rozmawiam na temat „Cyklu Demonicznego” jest przerażone ilością tomów. U nas wydawnictwo Fabryka Słów podzieliła każdy tom cyklu, na dwie księgi. Czy słusznie? To już zostawiam Wam do własnej interpretacji, mi samej taki zabieg przypadł do gustu. Raz – grzbiety się nie łamią, dwa – książki obłędnie wyglądają na półce.

Właściwie nie wiem, dlaczego ostatni tom zbiera tak fatalne recenzje, chociaż rozumiem swoiste rozgoryczenie czytelników. Owszem – przyznaję – zdarzały się momenty przegadane lub takie, które w ogóle nie miały wpływu na fabułę, a zostały rozciągnięte na kilka rozdziałów (choćby wątek Kastratów lub dziecka Leeshy). Jednak świat wykreowany przez pana Brett’a wciągnął mnie niczym demon do Otchłani, dlatego nawet te przegadane momenty mnie jakoś specjalnie nie raziły. Tylko spójrzcie, świat, w którym co noc powstają krwiożercze bestie, a jedynym co chroni ludzkość są magiczne znaki – runy. Sam pomysł – genialny! Dlatego ja osobiście czerpałam niebywałą przyjemność czytając jak mieszkańcy poszczególnych Wolnych Miast, ostatnich bastionów ludzkości, stawiają czoła demonom w Wielkiej Bitwie. Wielu czytelników zarzuca autorowi właśnie ten zabieg, ja zaś jestem za niego bardzo wdzięczna.

Wielu czytelników kręci nosem na zakończenie serii. Osobiście uważam, że z książką jest jak z muzyką – każdemu co innego w duszy gra. Mi samej zakończenie bardzo przypadło do gustu. Było piękne, wzruszające, jednocześnie zostawiło malutką furtkę, by kontynuować tą opowieść.

Przyznam, że trudno mi się rozstać z Arlenem, Leeshą, Ineverą, Ashią, Rojerem i pozostałymi bohaterami tej fantastycznej serii. Naprawdę dobrze skonstruowana powieść, pełna emocji – od strachu, po wzruszenia, na wściekłości skończywszy. Polityka, fanatyzm religijny, wielka wojna, dążenie do władzy – mimo tego, że ludzkość noc w noc, stopniowo unicestwiana jest przez demony, nie traci nic ze swojej zachłanności, wszelkich ludzkich wad i zalet. Wszystko to sprawiło, iż miałam wrażenie, że czytam o jakimś prawdziwym świecie.

Będę tęsknić. Dawno już historia fikcyjnych postaci nie pochłonęła mnie tak bardzo. Chciwie pochłaniałam strona za stroną, ciekawa jak zakończy się cała ta opowieść. Za cały Cykl – jak i ostatni tom, daję mocne 10/10. Doskonały przykład jak można i moim zdaniem trzeba pisać fantastykę.

PS. Tak, nadal nie lubię Jardira :)