Ludzie z mgły recenzja

„Nim straciła przytomność, pomyślała, że powinna kogoś powiadomić o postaci znikającej we mgle. Bo choć niewielu rzeczy w życiu była pewna, to wiedziała, że ci, których nakrył mleczny całun, nie wracali już nigdy”.

Mglista atmosfera, hermetyczność zamkniętej społeczności przytwierdza czytelnika niczym zawieszony u nogi głaz, naddając się prowadzeniu według ustalonych drogowskazów, które nie posiadają widocznych kierunków. Zaczynamy błądzić, dając się mamić przypuszczeniom, ślepo gnając do przodu.

Autorka stworzyła historię, która swoją tajemniczą aurą przyciąga w swojej odmęty, podsuwa błędne tropy, aby stracić nas z obranych myśli. Wielowymiarowa akcja nie daje odpocząć, urozmaicając zbudowane już napięcie, przepełnione serią niedopowiedzeń. Tajemnice buzują, próbując, czym prędzej wydostać się na powierzchnię. Niepokój i niepewność nie opuszcza nas, nawet na chwilę.

W książce nasza rola opiera się na obserwacji, jakbyśmy stali z boku i musieli znaleźć rozwiązanie, które nie będzie łatwe i przejrzyste. Jednokrotnie będziemy już uważać, że jesteśmy u celu, jednak jedno przewinienie zmieni tok obranej przez nas ścieżki i zaczniemy od nowa analizować zebrane szczegóły. Czytelnik z pewnością nie uraczy tutaj znużenia, cały czas trzeba być uważnym, śledzić nawet najmniejszy ze znaków.

Szukając odpowiedzi na piętrzące się pytania, musimy uważać, aby nie dać się usidlić w naszych przekonaniach, bo podróż do rozwiązania jest długa, kreta i zagmatwana. Napędzana miarodajnie, aż do momentu, że wreszcie próbuje wybuchnąć z nadmiaru wrażeń. Daje nam pełne spektrum w swoim gatunku.

Mgła sama w sobie jest ciekawym zjawiskiem, niejednokrotnie, przyprawiając o ciarki tym, co może kryć się za jej płaszczem. Patrząc na jej gęstą strukturę, możemy już poczuć strach i niepewność, a odwaga, aby ją ciąć, staje się słabym ogniwem. Autorka idealnie wykorzystała ten szczegół i osadziła w nich fabułę swojej powieści, nadając jej mroczność i wieloznaczność.

Emocje, które się kłębią, czekają na moment kulminacji i wybuchają. Dają czytelnikowi, to na co czekał, co przeczuwał i czego chciał, kiedy tylko zaczął się zatapiać w odmęty tej fabuły.