Ludzie z mgły recenzja

„Ludzie z mgły” to druga, po książce „Niewybaczalne”, powieść Izabeli Janiszewskiej, którą miałam okazję przeczytać. To wielowątkowa, dość intrygująca i niebanalna historia wywołująca czasem dreszcze podczas lektury. Do jej lektury zachęcił mnie tytuł. Mieszkam na Mazurach, w mojej okolicy nie brakuje wody, podmokłych łąk i bagnistych terenów, więc mgły są dla mnie niemal codziennością, zwłaszcza wiosną i jesienią, lecz nie budzą we mnie grozy, wręcz przeciwnie. Są dla mnie nie tylko pięknym tłem do robienia zdjęć, ale wchodząc w mgłę czuję jakby jakąś magię, baśniowy klimat...

W zimowy, niedzielny i mglisty poranek w Sinicach, znika dziewiętnastoletnia Alicja Jarosz, córka miejscowego lekarza. Wśród mieszkańców panuje przekonanie, że... zabrała ją mgła. W Sinicach wierzą, że kto wejdzie w unoszącą się nad łąkami gęstą mgłę, już nigdy nie wróci. To nie jest pierwsze takie zaginięcie, już wcześniej w niemal takich samych okolicznościach zaginęła trójka nastolatków, których do tej pory nie odnaleziono. Poszukiwania nie dają żadnego rezultatu, telefon dziewczyny milczy i nie ma po niej żadnych śladów. Tylko kilkoro mieszkańców Sinic widziało rankiem dziewczynę, która szła w stronę lasu, prosto w mgłę...
Gdy po dwóch miesiącach młoda reporterka nagrywa program na temat zaginięcia Alicji, z lasu w oparach mgły wyłania się mężczyzna. Przestraszona dziewczyna udaje się na policję. Okazuje się, że nieznajomy nie wie jak się nazywa ani skąd pochodzi, a w ręku trzyma naszyjnik zaginionej Alicji, lecz nie wie dlaczego go ma...
Mamy tu także drugi wątek, w którym matka nie radzi sobie z chorowitym dzieckiem, lekarze rozkładają ręce i nie wiedzą na co choruje chłopiec, a on czuje się coraz gorzej i gorzej.

Co łączy te dwie historie? Chociaż początkowo wydaje się, że to zupełnie nie związane ze sobą wątki, ale autorka celowo tak snuje swoją opowieść, żeby zmylić czytelnika i wyprowadzić w pole, albo... w mgłę.
Bardzo dobrze został w tej powieści klimat małych miejscowości, sama mieszkam w małym miasteczku, więc wiem jak to jest...

Stwarzane pozory, tajemnice i kłamstwa zawsze wcześniej lub później wychodzą na jaw, często burząc wrażenie iluzorycznej idealnej rodziny, chociaż nie zawsze prawda cokolwiek zmieni i nie zawsze trudne sytuacje zbliżają rodziny, czasem je nawet niszczą...
Mnie się podobało, więc polecam.