Opus. Tom 1. Zakazana księga recenzja

Andreas Goessling jest doktorem literaturoznawstwa i nauki o komunikacji społecznej. Jest on poczytnym autorem powieści zarówno dla dorosłych jak i młodych czytelników. W swoich książkach bardzo często wykorzystuje zdobytą wiedzę na temat historii mitów i kultury, a zwłaszcza chodzi tutaj o kulturę Majów, mity o smokach, czy też średniowieczną alchemię i magię.

„Zakazana księga” jest pierwszym tomem duologi o tytule „Opus”. Głównym bohaterem zarówno całej serii jak i książki jest piętnastoletni Amos. Przyszło mu żyć w nieciekawych czasach, ponieważ wiek XV na terenie Rzeszy Niemieckiej był przepełniony procesami inkwizytorskimi, gdzie jedynym odpowiednim wyrokiem była śmierć na stosie. Natomiast wędrowni kaznodzieje głosili nastanie końca świata.

Wracają jednak do tematu. Młody Amos zostaje poproszony przez swojego nauczyciela, a zarazem przyjaciela – Valentina Kronusa; o wykonanie tajemniczej i niebezpiecznej misji. Ma bowiem dostarczyć niezwykła książkę, zwaną „Księgą duchów”, do rąk wskazanego adresata. Wszystko się komplikuje, gdy inkwizycja napada na starego uczonego. Amos musi szybko wyruszyć w drogę, będą przy tym ściganym przez zaciekłego cenzora i podwładnych mu zabójców. Chcą oni dostać księgę w swoje ręce, ponieważ wieść głosi, że każdy, kto ja raz przeczyta i ma „otwarte serce oraz umysł” to uzyska umiejętność posługiwania się magią. Niespodziewanie w swej wędrówce chłopak zyskuje towarzysza, a właściwej towarzyszkę niedoli – Klarę. Między młodymi bardzo szybko rodzi się uczucie. Kto jest tajemniczym odbiorcą księgi? Jakie przygody czekają Amosa i Klarę? Tego wam nie zdradzę. Sami musicie poznać tę niezwykła historię.

Koncepcja całej treści przedstawia się bardzo ciekawie, a czytelnik daje się porwać w wir wydarzeń już od samego początku. Jednak nie można powiedzieć, aby akcja gnała w zatrważającym tempie. Jej wartkość oceniłabym raczej na średni poziom z kilkoma niespodziewanymi zwrotami, po których raczej nie można być już niczego pewnym w tej historii. Jak widać wszystko byłoby w porządku gdyby niezatrważająca ilość przydługich i nudnych opisów, gdzie znaczną ich część autor mógł po prostu spokojnie pominąć, ponieważ nie wnoszą one nic nowego do całościowego odbioru treści. Co do narracji to jest ona prowadzona w trybie trzecioosobowym. Bardzo płynnie przechodzi ona od Amosa do łowców książek, dzięki czemu czytelnik ma możliwość poznania wszystkich wydarzeń z perspektywy obu stron konfliktu.

Trzeba przyznać, iż autor z dużą starannością oddał klimat tamtych czasów, a także sposób myślenia i interpretowania wszelkich sytuacji zaistniałych na drodze naszych bohaterów. Z dużą starannością przedstawił również proces pracy cenzorów książek oraz inkwizycji. Muszę nadmienić także, że Pan Goessling w nowatorski sposób połączył nie tylko fikcje literacką z prawdziwymi wydarzeniami historycznymi, ale wplótł w to także motywy magiczne, a pomimo tego wszystko jest spójne i przejrzyste.

Również język, jakim posługiwał się autor w czasie pisania, pozbawiony jest swoistej maniery stylizacyjnej tak bogacie stosowanej na przełomie XV i XVI wieki, dzięki czemu czytelnik nie ma żadnych trudności w zrozumienia tekstu. Dodatkowo, dzięki prostocie języka, książkę czyta się naprawdę szybko i bez większych zgrzytów.

Podsumowując. Książka jest bardzo interesująca i pomimo kilku mankamentów, wciągająca. Na pewno zainteresuje zwolenników powieści historycznych jak i fantastycznych. Polecam każdemu, ponieważ warto po nią sięgną i odprężyć się przy niezobowiązującej historii.