Zaklęta w łabędzia recenzja

Pierwszy śnieg zawsze budzi mój zachwyt i nostalgię za dzieciństwem, ale mieszkańcy Londynu wyczekują go ze szczególną ekscytacją, bo przynosi on zaproszenia na pełen przepychu bal w tajemniczej rezydencji na klifie. Bal, o którym mówi się przez cały rok, aż do kolejnego oprószonego śniegiem bajkowego wydarzenia. Podobną fascynację budzi ich gospodyni, niezwykła i skryta Odetta Lakely. Nikt nie wie, że to miejsce, które ożywa raz w roku w blasku śniegu, kryje w sobie mroczne sekrety, samotność i strach.

Wraz z bohaterami powieści, niespełnionym artystą Forsterem i początkującym dziennikarzem Marvinem wkraczamy w erę pełną przepychu, dekadencji i artystycznych poszukiwań lat dwudziestych ubiegłego wieku. Spotkanie Forstera z Odettą podczas jednego z balów odmienia ich życie na zawsze. Ich uczucie odmierzane magią padającego śniegu jest niekończącą się tęsknotą, gdy ten topnieje.

Bieżące wydarzenia przeplatane historią Odetty pozwalają odkryć jej baletową przeszłość w Teatrze Zaklęć Rotbarta, w której mroczne oblicze sławy wysuwa się na pierwszy plan i jest jak trucizna zatruwająca pomału duszę.

Autorka tworzy świat wypełniony melancholijną baśniową aurą, dramatyzmem i gotycką grozą balansując pomiędzy rzeczywistością a magią. Z ogromnym wyczuciem oddaje ducha epoki, a wykorzystując symbolikę śniegu, zjawiska tak ulotnego i niepewnego ukazuje przemijalność i kruchość szczęścia w łapiącej za serce metaforze. Bo to tragiczna miłość Forstera i Odetty jest sercem tej powieści i rezonuje w sercu czytelnika długo po jej odłożeniu.

Autorka urzekła mnie pięknym, poetyckim stylem, wyczuwalną pasją do baletu i ogromną fantazją, z jaką kreśli pełne blichtru i emocji obrazy w tej nostalgicznej, urokliwej, ale i dramatycznej opowieści o magii, miłości i sztuce. W klimacie minionej epoki można się zatracić, podobnie jak w podążaniu za marzeniami. Wszystko ma niestety swoją cenę, którą przyjdzie nam zapłacić.

Ta cudowna słodko-gorzka opowieść o starciu dobra ze złem i miłości akceptującej nieuchronne ograniczenia losu pozwoliła mi zanurzyć się w atmosferze niesamowitości i oderwać od jesiennej rzeczywistości na kilka godzin. Zapewniam, że porwie i Was.