Dom tysiąca nocy recenzja

Powiem szczerze że gdy sięgałam po książki na bibliotecznej półce, nagle mój wzrok padł na niepozorną, małą książeczkę, gdy wyjęłam ją z półki - okładka mnie urzekła. Notka brzmiała zachęcająco - "Pełna południowego temperamentu, fascynująca historia o sile dojrzałej miłości", a do tego w malowniczym włoskim miasteczku Sorrento. Autorka była mi nieznana, ale myślę co tam - zobaczymy.

W książce mam trzy postacie, które rysują całą fabułę książki:

Malwina, która naprawdę ma na imię Malina, wykształcona kobieta w wieku pięćdziesięciu lat. Najmuje się jako gospodyni domowa u starszej Pani Carli w Sorento. Jedzie tam by zapomnieć, by się pogodzić, by zacząć nowe życie ... po stracie dziecka ... męża. Nie chce być cierpiętnicą ... chce na nowo żyć. Poznanie Bruna budzi w niej tęsknotę ... za synem ... za miłością ... czy da się ponieść uczuciom?

Carla - starsza Pani, w młodości rewolucjonistka, choroba i samotność powodują że zatrudnia do pomocy polkę Malwinę, by zajęła się jej domem i nią, choć to dla niej trudne. Ma córkę którą zostawiła w młodości, wnuka na którego przelała matczyne uczucia. Czuj się stara, zapomniana i samotna.

Bruno to wnuk Carli, tęskniący za matka która go porzuciła, próbujący się usamodzielnić od swojej babci, która jest dla niego bardzo nadopiekuńcza. Bruno niedowidzi, a mimo wszystko chce poznać smak wolności, miłości ... Bruno ma swoją tajemnicę ... Malwina ją poznaje i mu pomaga ... ale czy to co czuje Bruno to rodzące się uczucie do ... czy zostanie odwzajemnione ... .

W książce poznajemy historię Malwiny i Carli, od dzieciństwa, poprzez studia, pracę, ich miłości, tęsknoty, rozczarowania, ból ... Bruno jest młody, dopiero idzie na studia chce przeżyć coś ciekawego, chce zaimponować swojej matce.
Tak naprawdę to książka o samotności, o przemijaniu, o chęci zatrzymania czasu -choć to niemożliwe. Cała trójka się potrzebuje, żeby się otworzyć, żeby wspominać bez bólu, żeby myśleć o przyszłości ... żeby kochać.

Mimo że książka nie ma jakiejś oszałamiającej akcji, czytało mi się ją dobrze, a nawet bym powiedziała z zainteresowaniem. Jednak odczuwam pewien niedosyt, autorka w ciekawy sposób ukazała bohaterów i ich uczucia, pragnienia, ale jakoś tak bez emocji, jakby mieli więcej do powiedzenia, a autorka im nie pozwalała. Brakło mi jeszcze jednej rzeczy ... malowniczego Sorrento, samego opisu miasteczka, czy też Włoch, opisów przyrody jest jak na lekarstwo, a szkoda ... może to dodało by więcej uroku książce. Mimo tych małych mankamentów, książka mi się podobała, czyta się ją w jeden wieczór, myślę że można poświęcić jej swój czas i poznać ciekawe losy bohaterów.