Recenzja książki Małe zbrodnie

Wiele rodzin ma swoje sekrety, które skrzętnie skrywa za zamkniętymi drzwiami. Kultywują strategię zamiatania pod dywan i uważają, że swoje brudy należy prać w czterech ścianach. Wśród obcych nabierają wody w usta, bo nie wypada, bo wstyd, bo strach. Nikt nic nie wie. Nikt nic nie słyszy. Nikt nic nie pamięta. Nieważne, że zaniedbali, porzucili zabili. Ważne, by prawda nie ujrzała światła dziennego. Niestety nie da się wyjść na prostą, rozwiązać problemów póki po uszy pływa się w zakłamaniu. Dopóki życie to jeden wielki kołowrotek przemocy, dopóty trwa szaleństwo zbrodni i niesprawiedliwości.

Gdy pewnego dnia do Prokuratury w Wągrowie wpływa anonim, nikt nie podejrzewa, że rozpęta się piekło. Policja sprawdza informację o zbrodniach dokonanych we wsi Wrotnów. Śledczy z przerażeniem odnajdują w jednym z gospodarstw kości noworodków. Znalezisko szokuje. Kobieta, która rzekomo jest matką, staje się podejrzaną. Ślad po niej zaginął, a wszyscy wokół nabrali wody w usta. Nikt nic nie widział i nic nie wie. Zmowa milczenia utrudnia dojście do prawdy. Ale co jest prawdą?

Przejmująca historia inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Mocna i trudna. Roztrzaskała mnie na milion kawałków. Pozostał smutek i ból. Autorka tak poprowadziła fabułę, że nie doszukacie się tu oceniania żadnej ze stron. Bez stronniczości. Czytelnik pozostaje sam ze sobą. Swoimi odczuciami i refleksjami. Porusza nie tylko z uwagi na krzywdę dzieci. To również krzywda dorosłych. I tak na prawdę nie wiadomo czyja jest bardziej poruszająca.

Najlepiej nie osądzać, bo dobrze byłoby włożyć czyjeś buty, przejść czyjąś drogę i spojrzeć czyimiś oczami. Przeżyć ból, smutek i cierpienie. Dlatego nieustannie powtarzam, że każdy człowiek ma swój powód dlaczego jest taki a nie inny. Trzeba pomyśleć zanim ocenimy.

Wszyscy mamy to samo niebo nad głową, ale każdy inną perspektywę. Jeśli chcesz wczuć się w drugiego człowieka musisz nauczyć się go słuchać. Słuchać nie po to, żeby odpowiedzieć, ale po to żeby zrozumieć. Trudno założyć cudze buty, mając na nogach własne.

Tę historię trzeba poznać. Czytajcie!

Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwo_wab